Adam Scherr (urodził się 6 września 1983 roku) – były strongman, a obecnie profesjonalny wrestler występujący w federacji World Wrestling Entertainment w brandzie RAW.

Kariera Strongmana:

Scherr zdobył legitymację zawodową Strongman Corporation (ASC) dzięki zwycięstwu w NAS US Amateur National Championships (5 listopada 2011 roku). 4 marca 2012 roku wygrał Arnold Amateur Strongman World Championships podczas festivalu Arnold Sports. Dzięki zwycięstwu został zaproszony w 2013 roku na Arnold Strongman Classic. 8 lipca 2012 roku wział udział w SCL North American Championships, lecz niestety swoją przygodę zakończył na 5 miejscu.
 

Kariera profesjonalego wrestlera w WWE:

Trening(2013-2015):

12 maja 2013 roku podpisał kontrakt z WWE, a następnie przeprowadził się do Orlando i rozpoczął trening w WWE Performance Center, gdzie przyjął ring name ”Braun Strowman”. 19 grudnia 2014 roku zadebiutował w NXT podczas live eventu, który odbył się w Jacksonville. Podczas swojego debiutu pokonał Chada Gable(obecnego mistrza tag teamowego na SmackDown). 2 czerwca 2015 roku Strowman wziął udział w dark matchu poprzedzającym taping WWE Main Event, a następnie wystąpił w głównym rosterze jako jeden z Rosebuds.
 

The Wyatt Family (2015-2016):

24 sierpnia 2015 roku na RAW, Scherr zaatakował Deana Ambrose’a oraz Romana Reignsa, a następnie został przyjęty przez Braya Wyatta i Luke’a Harpera jako trzeci członek The Wyatt Family. Swój pierwszy pojedynek w głównym rosterze odbył 31 sierpnia na RAW, gdzie przez dyskwalifikację pokonał Deana Ambrose’a. Jego pierwszą galą PPV było Night of Champions, na której wspólnie z rodziną Wyatta pokonali Romana Reignsa, Deana Ambrose’a oraz Chrisa Jericho w six man tag team matchu. 13 grudnia na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs The Wyatt Family pokonali gwiazdy ECW (The Dudley Boyz (Bubba Ray Dudley, D-Von Dudley, Rhyno oraz Tommy Dreamer) w eight-man tag team elimination tables matchu. 24 stycznia 2016 roku wystąpił w Royal Rumble Matchu i wyeliminował w nim aż pięciu przeciwników zanim nie został wyrzucony przez Brocka Lesnara. 21 lutego na FastLane The Wyatt Family zostali pokonani przez Big Showa, Kane’a oraz Rybacka. Podczas WrestleManii 32 doszło do konfrontacji rodziny Wyattów z The Rockiem oraz Johnem Ceną. 1 maja podczas gali Payback miał odbyś się pojedynek z udziałem The League of Nations oraz The Wyatt Family, lecz w wyniku licznych urazów jakich nabawili się członkowie rodziny nie doszło do tej walki. Miesiąc później The Wyatt Family rozpoczęli feud z ówczesnymi WWE Tag Team Champions The New Day, których pokonali na Battleground 24 lipca.
 

Odłączenie od The Wyatt Family i rozpoczęcie solowej kariery (2016-Obecnie):

W 2016 roku odbył się drakt podczas, którego Braun Strowman pozostał na RAW natomiast jego przyjaciele Bray Wyatt i Luke Harper zostali przeniesieni na SmackDown i to był dopiero początek ciekawej kariery ”dzidziusia”. W ciągu kilku tygodni Braun miał za swoich przeciwników wrestlerów lokalnych/jobberów pokroju Jamesa Ellswortha. 17 października Braun wziął udział w 1-on-3 handicap matchu, lecz jego rywale nie mieli najmniejszych szans w starciu z potworem. Tydzień później miał odbyć pojedynek z Samim Zaynem, ale przed jego rozpoczęciem doszło do brawlu między wrestlerami. 31 października Braun został zwycięzcą battle royal dzięki czemu został włączony do czerwonej drużyny, która na Survivor Series mierzyła się niebieską ekipą. 20 listopada na Survivor Series Braun Strowman po wyeliminowaniu Deana Ambrose’a został wyrzucony jako pierwszy ze swojego teamu za sprawą Jamesa Ellswortha, który podstępem chwycił olbrzyma za nogi. 13 grudnia GM RAW Mick Foley ogłosił, że Braun Strowman zmierzy się z Samim Zaynem na gali RoadBlock: End of the Line. Na następnym RAW Strowman chciał zmierzyć się z Samim Zaynem, ale GM nie przystał na jego propozycję co w późniejszym czasie doprowadziło do frustracji olbrzyma, którą wyładował na Sin Carze, Titusie, Rollinsie oraz Reignsie. 2 stycznia 2017 Braun pokonał Samiego Zayna w Last Man Standing Matchu, a na Royal Rumble ingerował w starcie Romana Reignsa, któremu nie udało pokonać się Kevina Owensa. Tej samej nocy wystąpił w RR Matchu z numerem 7 i wyeliminował aż 7 wrestlerów(Big Cass, Big Show, James Ellsworth, Kalisto, Mark Henry, Mojo Rawley oraz Tye Dillinger), a następnie został wyeliminowany przez Barona Corbina. 30 stycznia Strowman stanął przed szansą na zdobycie WWE Universal Championship, ale w wyniku ingerencji Romana Reignsa nie zdobył on tytułu. Na najbliższej gali WWE PPV FastLane Braun Strowman zmierzy się z Romanem.





Imię i Nazwisko – Adam Joseph Copeland
Ring Name – Edge
Data Urodzenia – 30 października 1973
Miejsce – Orangeville, Ontario w Kanadzie
Waga | Wzrost – 109 kg | 196 cm
Debiut w wrestlingu – 1990
Debiut w WWE – 22 czerwca 1998

Wcześniejsze życie

Copeland urodził się w Orangeville, Ontario w Kanadzie. Jest synem Judy Copeland, która wspierała go pracując na dwóch etatach. Do dnia dzisiejszego nigdy nie spotkał się z tatą, nie widział nawet jego zdjęcia. Profesjonalnym wrestlingiem zaczął interesować się w młodym wieku. Był fanem Mr. Perfecta, Randy’ego Savage’a, Hulka Hogana, Ricky Steamboata, Shawna Michaelsa i Breta Harta. Mając 18 lat wygrał konkurs w Sully Gym, który dał mu możliwość kształtowania umiejętności wrestlerskich u Sweeta Daddy Sikia i Rona Hutchinsona. Swoje marzenie o wrestlingu musiał odłożyć na bok, musiał zbierać pieniądze na rachunki. Pracował na wielu różnych etatach, potem poszedł do Humber College, które ukończył z dyplomem w zakresie audycji radiowych. Obecnie jest w związku z Beth Pheonix.
 

Początki kariery

W 1990 roku walczył na scenie niezaleznej w Ontario oraz w okolicach Wielkich Jezior, czyli w regionie Stanów Zjednoczonych. Walczył pod pseudonimem Sexton Hardcastle. Wraz z Joe Legend tworzył drużynę o nazwie Sex and Violence. Przez lata 90-te zaczął występować w Tony Condello’s Winnipeg, tym razem już pod innym ring namem – Adam Impact. W 1997 roku Sex and Violence zostało połączone z Thug Life, do której należał wtedy między innymi Christian Cage (jego przyjaciel z dzieciństwa), Zakk Wyld, Bill Skullion i Rhino Richards. Podczas swojej kariery na scenie niezależnej zdobył dwa razy MWCW Tag Team Championship z Joe Legend, zdobył także raz ICW Street Fight Tag Team Championship z Joe Legend oraz Christianem Cage’m.

Duet Hardcastle i Cage byli znani jako Hard Impact, przed zmianą na The Suicide Blondes. Będąc w Japonii pracowali pod nazwą The Canadian Rockers. Copeland wraz z Damonem Strikerem walczył na jednym z odcinków WCW Pyro z Kevinem Sullivanem i Meng’em.

Latem 1995 roku pracował na evencie w Ajaxie, Ohio. W jego walce przyglądał mu się menadżer Breta Harta, Carl De Marco. Był pod wrażeniem, doradził mu, aby wylał swoją próbkę umiejętności do WWF. Co prawda dobrej odpowiedzi nie uzyskał, jednak gdy De Marco został nowym prezydentem WWF Canada, powiedział mu że wykorzysta swoją pozycje, przedstawi go w samych superlatywach.

10 maja 1996 roku, Sexton Hardcastle zastąpił Boba Holly’ego w krótkim otwierającym house show WWF, które odbywało się w Hamilton, Ontario.

Po podróży latem 1997 roku z Grand Prix Wrestling, De Marco wysłał Copelanda do Cagliary, gdzie Bret Hart trenował nieformalnie wrestlerów po obecnej rehabilitacji po operacji kolana. Swoje pieniądze przeznaczył na bilet na samolot, został bez pieniędzy. Zadzwonił do Johnny’ego Smitha, który zapewnił mu jedzenie, schronienie oraz siłownie. Pojechał również do Hart House, gdzie trenował z Kenem Shamrockem, Testem, Markiem Henrym i Kurrganem.

Copeland powrócił do Maritimes na kolejny tour Grand Prix. Powrócił do Hart House, tym razem wziął ze sobą Christiana. Po obozie, Hart był pod wrażeniem umiejętności obydwóch zawodników, zapewnił im dobre słowa na ich temat dla WWF.
 

The Brood; Edge i Christian (1996–2001)

W 1997 roku podpisał kontrakt rozwojowy z WWF. Na Remembrance Day 1997 w Cornwall, Ontario zmierzył się z Christianem Cage’m.

Po zakończeniu szkolenia otrzymał wreszcie swoją szansę, zadebiutował 22 czerwca 1998 roku podczas Raw is War, przyjął ring name ”Edge”. Przydział charakter samotnika, który wchodził do ringu przez publiczność. Jego postac była już przedstawiono kilka tygodni wcześniej, w przeróżnych filmikach spacerował bezcelowo po mieście, gdzie atakował przechodni. Swoją pierwszą walkę stoczył z Jose Estradą, pojedynek zakończył się podwójnym wyliczeniem. Swoją pierwszą walkę na PPV odbył na SummerSlam, w drużynie z Sable pokonał Jacqueline i Marca Mero.

Potem rozpoczął rywalizację z wrestlerem wampirem, Gangrelem. Podczas ich feudu, Gangrel wprowadził Christiana Cage’a (od tego momentu po prostu Christian), w fabule jego brat oraz sojusznik. Gangrel i Christian przekonali w końcu Edge’a, ten dołączył do ich drużyny, która została nazwana The Brood. Drużyna zaczęła współpracować z Minstry of Darkness, którą utworzył Undertaker. W maju 1999 roku obie drużyny popadły w konflikt, po tym jak Christian został zaatakowany przez Kena Shemrocka, wyjawił mu gdzie znajdowała się uwięziona Stephanie McMahon. Undertaker chciał go za to ukarć, jednak po jego stronie stanął Edge oraz Gangrel.

22 lipca 1999 roku zdobył pierwszy WWF Intercontinental Championship pokonując Jeffa Jarretta podczas house show w swoim rodzinnym mieście, czyli Toronto. Pas stracił zaledwie dzień później, odebrał mu go wcześniejszy mistrz.

Tego samego roku został wrzucony do story z The Hardy Boyz (Jeff i Matt Hardy). Gangrel zdradził Christiana i Edge’a, założył nową stajnie The New Brood, gdzie przydział ich wrogów, czyli braci Hardych. Drużyny rozpoczęły ostrą rywalizację. Na No Mercy odbył się Ladder Match o 100 tysięcy dolarów, Edge i Christian przegrali z The Hardy Boyz. 2 kwietnia podczas WrestleManii 2000, Edge i Christian pokonali The Hardy Boyz oraz Dudley Boyz w TLC Matchu o WWF Tag Team Championship.

Po tym zwycięstwie, świetny duet łącznie zdobył siedem razy WWF Tag Team Championship.W tamtym czasie bardzo popularny stał się ich znak ”five second pose”. Obaj walczyli w pierwszych trzech w historii TLC Matchach, wygrywając dwa pierwsze z Dudley Boyz i The Hardy Boyz, odpowiednio na SummerSlam 2000 i WrestleManii X-Seven. Na Royal Rumble w 2001 roku stracili pasy tag team, przegrali z Dudley Boyz. Na No Way Out próbowali odzyskać tytuły, jednak nie udało im się przegrali z bracmi Dudley, w pojedynku brał również Undertaker z Kane’m. Zdołali odzyskac tytuły na WrestleManii X-Seven, w drugim TLC Matchu pokonali The Hardy Boyz i Dudley Boyz.
 

Intercontinental Champion i inne feudy (2001-2003)

Edge rozwijał się w solowej karierze, wygrał turniej King of the Ring 2011, dzięki temu zyskał większą sympatię fanów. Wkrótce Christian się od niego odwrócił, obaj rozpoczęli feud o pas Interkontynentalny, który został zakończony trzema walkami, Edge wygrał na SummerSlam, na Unforgiven zwyciężył Christian, który tym samym odebrał mu pas. Jakiś czas później ponownie odebrał mu tytuł. Po tej rywalizacji stracił pas na rzecz Testa, potem zdobył WCW United States Championship pokonując Kurta Angle’a. Na Survivor Series, Edge pokonał Testa, doszło do unifikacji pasa Intercontinental Championship z WCW United States Championship.

W następny roku został umieszczony w rywalizacji z Bookerem T, zmierzył się z nim na WrestleManii X8, odniósł nad nim zwycięstwo. Po drafcie dołączył do SmackDown. Tam rozpoczął feud z Kurtem Angle’m, który zakończył się pojedynkiem Hair vs. Hair na Judgment Day w maju. Angle stracił włosy. 4 lipca 2002 roku odniósł sukces z Hulkiem Hoganem, obaj zdobyli pasy tag team! Potem utworzył drużynę z Reyem Mysterio. Obaj wzieli udział w turnieju o WWE Tag Team Championship, które zostały utworzone dla SmackDown. Przegrali jednak w finale z Kurtem Angle’m i Chrisem Benoitem na No Mercy. Pojedynek został uznany za walkę roku według Wrestling Observer Newsletter. Po tym jak im się nie udało wygrać, Edge i Mysterio pokonali Los Guerreros o miano pretendenta do pasów tag team. 7 listopada pokonali Chrisa Benoita i Kurta Angle w two out of three falls matchu, zostali nowymi drużynowmi mistrzami! Pasy stracili w Triple Threat Tag Team Matchu na Survivor Series, Los Guerreros pokonali Edge’a i Reya Mysterio oraz Kurta Angle i Chrisa Benoita. Obaj postanowili pójść w karierę solową, Edge miał wystąpić na No Way Out w drużynie Brocka Lesnara, został jednak brutalnie zaatakowany i ostatecznie nie wziął w nim udziału. Po PPV odniósł kontuzję szyi, musiał przejść operacje.
 

Pościg za pasami mistrzowskimi (2004-2005)

Kontuzja spowodowała, że Edge pauzował ponad rok. Został dodany na RAW w Drafcie po WrestleManii XX. 19 kwietnia 2004 zdobył pasy tag team z Chrisem Benoitem. Po utracie pasów obaj wciąż ze sobą współpracowali, jednak do czasu Vengeance, gdzie Edge pokonał Randy’ego Ortona i zgarnął pas Interkontynentalny. Copeland stał się wtedy setnym posiadaczem w historii tego tytułu. Po małej kontuzji pachwiny, której nabawił się poza TV, generalny menadżer RAW, Eric Bischoff odebrał mu pas Interkontynentalny.

Po powrocie, Edge uwziął się na pas wagi ciężkiej. Edge, Chris Benoit i Shawn Michaels dostali okazję na title shota na World Heavyweight Championship w posiadaniu Triple H’a na Taboo Tuesday. Głosowanie wygrał Shawn Michaels, Edge i Chris Benoit otrzymali title shoty na pasy tag team. Edge porzucił swojego partnera, który i tak zdołał wygrać pojedynek i zgarnąć pasy drużynowe. Tego samego wieczoru postanowił interweniować w walce wieczoru, jego interwencja spowodowała, że Shawn Michaels przegrał z Triple H’em. 1 listopada Edge i Chris Benoit stracili pasy, Edge siedział na krześle i przyglądał się walce. Po pojedynku zaatakował Benoita, tym samym przeszedł Heel Turn po raz pierwszy od 2001 roku. W listopadzie on i Benoit wzięli udział w Battle Royal o pretendenta do pasa wagi ciężkiej, obaj jako ostatni wyeliminowali się równocześnie. To spowodowało, że Triple H musiał bronić pasa w Triple Threat Matchu. Walka zakończyła się remisem, ponieważ Edge i Benoit wykonali pinfall w tym samym czasie. Pas wagi ciężkiej w następnym tygodniu został zwakowany.

W styczniu 2005 roku, Edge wziął udział w swoim pierwszym Elimination Chamber Matchu na gali New Year’s Revolution, został wyeliminowany jako pierwszy przez Shawna Michaelsa. To spowodowało, że obaj zmierzyli się na gali Royal Rumble, wygrał Edge.

 

 

 

Mr. Money in the Bank i WWE Champion (2005-2006)

Na WrestleManii 21 zwyciężył w pierwszym w historii Ladder Matchu o walizkę Money in the Bank, która gwarantowała mu walkę o każdy pas, kiedy tylko będzie chciał. Początkowo Edge nie był zadowolony z tego typu pojedynku, jednak podobno namówił go na to Edge oraz Gleen Jackobs (Kane). Następnie doszło do wielkich kontrowersji w prywatym życiu Edge’a, posiadacz walki Money in the Bank miał prawdziwy romans z Litą, która w tamtym czasie była jeszcze dziewczyną Matta Hardy’ego, który borykał się z kontuzją. Co ciekawe, Edge i Matt byli wielkim przyjaciółmi w prywatnym życiu. Z czasem sprawa wyszła publicznie na jaw, postanowiono więc przenieść to jako część ich storyline’u.

Po tym Edge i Lita zostali wplątani w storyline, gdzie Lita zdradziła swojego męża Kane’a. Doszło więc do pojedynku Edge i Kane’a, był to Stretecher Match, który wygrał Rated R Superstar. Później po pojedynku Lita otrzymała Tombstone Piledriver.

11 lipca na RAW powrócił Matt Hardy, który interweniował w walce Edege’a z Kane’m. Doszło więc do kontynuacji ich rywalizacji, obaj zmierzyli się na SummerSlam, gdzie Edge go pokonał. Następnie zmierzyli się w Street Fight Matchu, w którym został zapamiętany moment wykonania akcji przez Matta Hardy’ego z rampy na różne elektryczne kable i tym podobne. Ponownie zmierzyli się na Unforgiven, tym razem wygrał Hardy w Steel Cage Matchu. Ich rywalizacji kończy się 3 października na WWE Homecoming, Edge pokonuje Matta Hardy’ego w starciu „Loser Leaves Raw Ladder Match”. Starszy z braci Hardych przeniósł się na SmackDown. Następnie doznał drobnego urazu klatki piersiowej, był nieobecny przez kilka tygodni. W czasie swojego urazu zapoczątkował swój program pod nazwą The Cutting Edge. Wtedy nazwał siebie Rated R Superstar. Dzięki temu talk-show rozpoczął feud z Ric’em Flairem. Przez najbliższe tygodnie go obrażał, ten w końcu odpowiedział na jego słowa, po prostu go zaatakował. Obaj zmierzyli sie na New Year’s Revolution o pas Interkontynentalny, Edge został zdyskwalifikowany.

Tego samego wieczoru John Cena obronił WWE Championship w Elimination Chamber Matchu. Po pojedynku pojawił się Edge, który zainkasował wcześniej zdobytą walizkę Money in the Bank. Po raz pierwszy w karierze został WWE Championem! Edge w wywiadzie dla WWE.com poinformował, że on i Lita będą mieli ”gorący, niepohamowany seks” na następnym RAW. W segmencie przerwał im Ric Flair oraz potem John Cena, zakończyło się tym, że Lita otrzymała Attitude Adjustment od byłego mistrza WWE. Warto wspomnieć, że segment osiągnął rating 5.2, był to najwyższy rating w tamtym roku. Trzy tygodnie później Edge stracił pas WWE, przegrał z Johnem Ceną na Royal Rumble. Na specjalnym czwartkowym RAW w lutym dostał rewanż, lecz go przegrał. Za porażkę obwiniał sędziego specjalnego, którym był Mick Foley. To doprowadziło do ich walki na WrestleManii 22. Był to Hardcore Match, który wygrał Edge po wykonaniu speara Foleyowi na płonący stół. Przez to doznał poparzeń drugiego stopnia.

Po WrestleManii, Edge powrócił do rywalizacji o WWE Championship. Na Backlash wziął udział w Triple Threat Matchu, w którym John Cena zwyciężył po przyłożeniu Triple H’a. Po Backlash kontynuował rywalizację z Mickiem Foleyem w three way hardcore matchu, Tommy Dreamer odwrócił się od swojego przyjaciela, pomagając przy tym Edge’owi. Edge i Mick Foley ogłosili, że po ich brutalnej walce na WrestleManii 22 obaj nazwali się ”Mistrzami Hardcore’u”. Na gali One Night Stand odbył się Hardcore Tag Team Match, w którym Edge, Lita oraz Mick Foley pokonali Dreamera, Terry’ego Funka i Beulah McGillicutty.

Tego samego wieczoru, Edge ingerował w walkę Johna Ceny z Robem Van Damem o WWE Championship. Rated R Superstar wykonał mu speara na stół będący w narożniku, przez to Cena stracił tytuł. Na Vengeance dostał szansę w walce o WWE Championship, przegrał jednak z Robem Van Damem.

Dwa tygodnie później na RAW wziął udział w Triple Threat Matchu, pokonał Johna Cenę i Roba Van Dama. Został nowym mistrzem WWE! Tak wznowił się feud z Johnem Ceną, na Saturday Night Main Event przegrał z nim przez dyskwalifikację, dlatego też obronił tytuł. Do kolejnej walki doszło na SummerSlam, w walce było jedno zastrzeżenie, jeśli Edge zostanie zdyskwalifikowany, to tracił tytuł. Edge wygrał ten pojedynek po uderzeniu kasketem w głowę Johna Ceny, gdy sędzia nie widział. Na następnym RAW, Lita wyrzuciła pas Johna Ceny do rzeki Long Island, a Edge powiedział, że jest to koniec jego ery. Tego samego wieczoru zmierzył się z Jeffem Hardym, w pojedynku interweniował John Cena, ich brawl przeniósł się poza arenę, a zakończył się tym, że Cena wrzucił go do rzeki. Na Unforgiven doszło do ostatniej ich walki, Cena zastrzegł sobie, że jeśli tym razem przegra, to przejdzie na SmackDown. Edge się zgodził, w swoim rodzinnym mieście odniósł porażkę w TLC Matchu, stracił pas WWE. Copeland po pojedynku powiedział na zapleczu, że po raz pierwszy w karierze w swojej walce stracił przytomność.
 

Rated-RKO (2006-2007)

Na RAW, które odbyło się 3 października, Edge stracił szansę zdobycia pasa WWE po interwencji DX, którzy zajeli się wcześniejszą ingerencją Lance Cade’a i Trevora Murdocha w jego walce z Johnem Ceną w Steel Cage Matchu. Chciał zemścić się na Degeneration-X, połączył więc siły z Randy’m Ortonem. Swoją drużynę nazwali Rated-RKO. Oboje pokonali DX jako pierwszy od czasu ich reaktywacji. Edge i Orton szybko zdominowali dywizję tag team, zdobyli pasy tag team. To był wielki sukces Edge’a, ponieważ po raz 11 w karierze zgarnął pasy tag team, co jest dotychczasowym rekordem.

W ramach storyline’u, Edge i Randy Orton brutalnie zaatakowali Rica Flaira krzesełkami. Miało to na celu wkurzyć DX. Tak też zmierzyli się na gali New Year’s Revolution, gdzie pojedynek zakończył się bez rezultatu, Triple H doznał kontuzji podczas pojedynku, wykluczyło go to z akcji. Drużyna kontynuowała więc feud z Shawnem Michaelsem, który kilka tygodni później połączył się w drużynę z Johnem Ceną. 29 stycznia 2007 stracili pasy tag team właśnie na rzecz swoich rywali. Nie zdołali odzyskać tytułów w rewanżu. Następnie Edge wziął udział w Money in the Bank Matchu na WrestleManii 23. Starcia nie wygrał, ponieważ Jeff Hardy wykonał na nim poteżny skok z drabiny, obaj zostali wyniesieni na noszach. Edge i Orton nie zdołali pokonać Johna Ceny w pojedynku o WWE Championship na Backlash.

 

La Familia i reign z pasem mistrzowskim (2007-2009)

7 maja 2007 na RAW, Edge przerwał promo zwycięzcy Money in the Bank Matchu, Mr. Kennedy’emu. Rated R Superstar sprowokował go, wywalczył pojedynek z nim o walizkę. Edge zaatakował go przed pojedynkiem poważnie go osłabiając, ostatecznie go pokonał i zdobył kontrakt. W tym momencie stał się pierwszą osobą, która zdobyła dwukrotnie walizkę Money in the Bank oraz pierwszy raz nie w Ladder Matchu o kontrakt.

11 maja na SmackDown odbył się Steel Cage, w którym Undertaker bronił pasa wagi ciężkiej przeciwko Batiscie, walka zakończyła się remisem. Po pojedynku zjawił się Mark Henry, który brutalnie zaatakował mistrza. Po chwili wykorzystał to Edge, który wykorzysał walizkę Money in the Bank, tym samym został nowym mistrzem wagi ciężkiej! Następnie rozpoczął feud z Batistą, którego pokonał na Judgement Day. Kolejny pojedynek wygrał na One Night Stand w Steel Cage Matchu. Trzeci i ostatni raz zmierzyli się na Vengeance, wygrał ponownie Edge. Kolejnym rywalem był Kane, którego pretendentem ogłosił generalny menadżer SmackDown, Teddy Long. 20 lipca ogłosił, że musi oddać pas wagi ciężkiej, ponieważ doznał urazu lewej części klatki piersiowej, po ataku Kane’a.

Edge, Curt Hawkins oraz Zack Ryder zostali członkami La Familia. Jego powrót miał miejsce na listopadowym Survivor Series, ingerował w starcie Batisty i Undertakera o WWE World Heavyweight Championship w Hell in a Cell Matchu. Potem oficjalnie zostało wyjawione, że Edge jest w związku z generalnym menadżerem SmackDown, Vickie Guerrero. Oczywiście w fabule. 30 listopada powrócił do ringu, zmierzył się z Batistą o pas wagi ciężkiej, pojedynek zakończył się interwencją Undertakera. Na Aramggedon pokonał Batistę i Undertakera w Triple Threat Matchu. Po raz drugi w karierze został mistrzem wagi ciężkiej! Potem rozpoczął rywalizację z Reyem Mysterio, którego pokonał na Royal Rumble oraz także na No Way Out.

World Heavyweight Championship stracił na WrestleManii 24, został pokonany przez Undertakera po Hell’s Gate. Rewanż odbył się na Backlash, który Edge przegrał. Po tym PPV, Vickie Guerrero pozbawiła Undertakera tytułu. Na Judgment Day pojedynek zakończył się bez rezultatu, wciąż nie było mistrza. Mistrza poznaliśmy na One Night Stand, którym został ponownie Edge. Po tym pojedynku Undertaker opuścił federację.

29 czerwca odbyła się gala Night of Champions, Edge dzięki La Familia zdołał pokonać Batistę. Edge został przedraftowany na RAW, a ówczesny WWE Champion Triple H’a na SmackDown. Tego samego wieczoru, Batista dorwał Edge’a i wymierzył mu poteżny powerbomb w ringu. Z tej sytuacji skorzystał CM Punk, który zrealizował walizkę Money in the Bank!

4 sierpnia na SmackDown, wściekły Edge był zły na Vickie Guerrero, odwołał również z nią ślub. Zdanie zmienił jednak już w następnym tygodniu. 18 lipca 2008 roku miało odbyć się wesele. Na ceremonii pojawił się Triple H, który wyjawił wideo, na którym Edge romansował z Alicią Fox, Vickie była wściekła. Obaj zmierzyli się o WWE Championship na The Great American Bash, po małym zamieszaniu starcie wygrał Hunter. 8 sierpnia zakończono działalność La Familia, Edge zaatakował Chavo Guerrero. Generalna Menadżerka SmackDown postanowiła się nad nim zemścicć, umieściła go w pojedynku z Undertakerem na SummerSlam. Rated R Superstar przegrał pojedynek w Hell in a Cell Matchu.

Vickie Guerrero umieściła go w Triple Threat Matchu na Survivor Series z Triple H’em i Vladmirem Kozlovem. Zastąpił Jeff Hardy’ego. Edge po raz trzeci w karierze został mistrzem WWE. Pas stracił ledwie miesiąc później po tym jak przegrał w Triple Threat Matchu, nowym mistrzem został Jeff Hardy. Obaj rozpoczeli ze sobą feud, który zakończył się na Royal Rumble. Pokonał go w meczu bez dyskwalifikacji, po tym Jeff został zaatakowany krzesełkiem przez swojego brata. Został po raz czwarty i ostatni mistrzem WWE! Pas stracił na następnej gali, czyli Elimination Chamber. Został jako pierwszy wyeliminonany z Elimination Chamber Matchu. Tego samego wieczoru zaatakował przed walką Kofiego Kingstona i zajął jego miejsce w komorze eliminacji o pas wagi ciężkiej, co najlepsze, wygrał go. Pas wagi ciężkiej stracił na WrestleManii 25, odebrał mu go John Cena. Pas odzyskał już wkrótce, na Backlash pokonał go w Last Man Standing Matchu, pomógł mu Big Show.

Edge ponownie wrócił do rywalizacji z Jeffem Hardym, pokonał go Judgment Day, jednak nie dał już rady na Extreme Rules, przegrał w Ladder Matchu, przez to stracił pas wagi ciężkiej. Chwilę potem CM Punk zrealizował walizkę na Hardym i zdobył po raz kolejny ten tytuł. Vickie Guerrero zrezygnowała ze swojej posady Generalnego Menadżera RAW, do ringu wyszedł Edge, który przyszedł ją przeprosić. Ożenił się z nią, ponieważ ta miała wielkie uprawnienia, teraz stara się o rozwód.
 

Pobity rekord z World Heavyweight Championship (2009-2011)

W czerwcu, Edge wraz z Chrisem Jericho zdobyli zunifikowane pasy tag team. Obaj pokonali Legacy na The Bash. Copeland zdobył po raz dwunasty pasy tag team, jest to rekord. Edge doznał kontuzji ścięgna achillesa w walce z Jeffem Hardym na live evencie. To spowodowało, że musiał przejść operację, mówiło się że będzie musiał pauzować rok. Edge został zastąpiony Big Showem w jego zespole z Chrisem Jericho. Jeśli chodzi o Y2J’a, to ten zaczął wypowiadac się źle o swoim koledze, oznaczało to, że Edge przeszedł Face Turn pierwszy raz od 2004 roku.

Edge powrócił na Royal Rumble w 2010 roku, na dodatek go wygrał. W pojedynku wyeliminował między innymi Chrisa Jericho oraz Johna Cenę. Y2J zdobył pas World Heavyweight Championship na Elimination Chamber, to spowodowało, że Edge wybrał jego w walce o tytuł na WrestleManii 26. Pojedynek wygrał Jericho, jednak zapamiętany będzie spear na nim ze stołu komentatorskiego na barierki. Pokonał go na następnej gali, na Extreme Rules zwyciężył w Steel Cage Matchu.

Następnej nocy został przeniesiony na RAW, tam rozpoczął feud z byłym partnerem Rated-RKO, Randy’m Ortonem. 30 kwietnia pojawił się na SmackDown, gdzie zaatakował Christiana, w ten sposób został ponownie Heelem. 17 maja obaj zmierzyli się na RAW, Edge pokonał Christiana w swoim rodzinnym mieście, czyli w Toronto. W między czasie trwał feud z Ortonem, obaj zmierzyli się ze sobą na Over the Limit, walka zakończyła się podwójnym wyliczeniem. Na gali Fatal 4-Way miał szanse zdobyć pas WWE, lecz nie dał rady pokonać Sheamusa, Randy’ego Ortona oraz Johna Cenę.

W następnym miesiącu wziął udział w Ladder Matchu o walizkę Money in the Bank na gali Money in the Bank, nie wygrał. Po tym PPV został wmieszany w feud z Nexusem, wziął udział w main evencie SummerSlam, został wyeliminowany w starciu drużyny WWE z Nexusem. Po najważniejszej gali lata zaczął mieć obsesje, która dotyczyła anonimowego generalnego menadżera RAW. Na Night of Champions wziął udział w Six-Pack Challenge o pas WWE, lecz ponownie przegrał. Na Hell in a Cell odniósł porażkę z Jack’em Swaggerem. Następnie został przeniesiony na SmackDown, po tym jak zniszczył komputer anonimowego menadżera RAW. Wtedy przeszedł Face Turn. 15 października 2010 roku pokonał Dolpha Zigglera, dzięki temu dołączył do drużyny SmackDown na Bragging Rights. Brand odniósł zwycięstwo nad RAW, Edge i Rey Mysterio jako jedyni nie zostali wyeliminowani. Jeśli chodzi o eliminacje, to wyeliminował R-Trutha, Johna Morrisona oraz kapitana, The Miza.

Wkrótce rozpoczął feud z World Championem Kane’m. Stał się pretendentem pokonując Reya Mysterio oraz Alberto Del Rio. Zmierzył się z nim na Survivor Series, lecz pojedynek zakończył się remisem. 19 grudnia odbyła się ostatnia gala roku, Edge pokonał Kane’a, Reya Mysterio Alberto Del Rio w Fatal 4-Way TLC Matchu. Został po raz kolejny w karierze mistrzem wagi ciężkiej! Kane dostał rewanż w Last Man Standing Matchu, który przegrał. To zakończyło ich program.

Na początku 2011 roku rozpoczął konflikt z Dolphem Zigglerem oraz Vickie Guerrero. Obaj zmierzyli się ze sobą na Royal Rumble. Pojedynek miał swoją zasadę, jeśli Edge użyje speara, to utraci pas wagi ciężkiej. Tak się nie stało, ponieważ Edge zwyciężył. Na Elimination Chamber pokonał w komorze eliminacji pięciu innych rywali, tym samym obronił tytuł. Na WrestleManii 27 odbył ostatni pojedynek w karierze, zmierzył się ze zwycięzcą Royal Rumble Matchu, pokonał go.

11 kwietnia 2011 roku, Edge wyszedł do ringu i poinformował, że musi przejść na emeryturę. Copeland powiedział, że wciąż zmaga się z kontuzją szyji oraz kręgosłupa, lekarz powiedział mu, że dalsze występy spowodowałyby paraliż bądź jego śmierć, a operacja nie wchodziła w ogóle w grę. 15 kwietnia 2011 roku oficjalnie oddał pas wagi ciężkiej, odszedł na emeryturę jako mistrz..
 

Występy po odejściu na emeryturę (2011-2013)

22 kwietnia 2011 roku pojawił się na SmackDown, przerwał fiestę Alberto Del Rio, który celebrował jego odejście na emeryturę. Na Extreme Rules przyczynił się do zwycięstwa Christiana w Ladder Matchu o WWE World Heavyweight Championship. Edge pojawił się w narożniku Christiana podczas SummerSlam w jego pojedynku z Randy’m Ortonem. Rated R Superstar był zawiedziony słabą taktyką Christiana, który przeszedł Heel Turn. 11 września 2011 roku pojawił się na SmackDown w Toronto. Tego dnia odbyło się The Cutting Edge, w którym udział wziął Randy Orton i Mark Henry.

31 marca 2012, Edge dołączył do WWE Hall of Fame, został wprowadzony przez swojego przyjaciela, Christiana.

Edge zaskoczył swoim powrotem na RAW, które odbyło się 23 kwietnia 2012 roku. Wziął udział w segmencie z Johnem Ceną, którego motywował przed jego starciem z Brockiem Lesnarem na Extreme Rules. Wspomniał również, że miał się nie pojawić tej nocy, ponieważ kilka dni później upływał jego kontrakt z WWE. 21 września 2012 roku pojawił się na SmackDown, wystąpił w segmencie z Teamem Hell No. Do WWE powrócił 9 września 2013 roku, na RAW odbył się The Cutting Edge, w którym gościem specjalnym był Daniel Bryan. Edge przy okazji obraził Triple H’a, w zamian za to The Shield przyciągnęło nieprzytomnego Christiana na rampę. Ten sam talk-show obejrzeliśmy na SmackDown, gdzie pojawił się Daniel Bryan oraz Randy Orton. Zakończyło się to brawlem.
 

Epizodyczne występy w WWE (2014 – Obecnie)

Show Edge’a i Christiana odbyło się 29 grudnia 2014 roku na RAW, gdzie ich gościem specjalnym był Seth Rollins, który niespodziewanie rzucił się na gospodarzy, ale na ratunek przybył im John Cena, który odgonił Rollinsa. Dnia 7 września 2015 roku Edge oraz Christian pojawili się na zapleczu RAW, gdzie doszło do krótkiego segmentu z ich udziałem, a także Setha Rollinsa, The New Day oraz The Dudley Boyz. Tego samego dnia Edge i Christian wystąpili w podcaście prowadzonym przez Stone Colda. 24 stycznia 2016 roku dowiedzieliśmy się, że 21 lutego nastąpi emisja programu The Edge and Christian Show That Totally Reeks of Awesomeness w sieci WWE Network. 15 listopada tego samego roku Edge pojawił się na 90-setnym odcinku SmackDown, gdzie był gospodarzem show, a jego gośćmi byli uczestnicy Survivor Series Matchu, a także The Undertaker.

Sukcesy i osiągnięcia:

Canadian Wrestling Association
– CWA North American Championship (raz)

Insane Championship Wrestling
– ICW Street Fight Tag Team Championship (2 razy) – z Christianem Cage (1) i Joe E. Legend (1)
– ICW/MWCW Mid-West Unified Tag Team Championship (1 raz) – z Joe E. Legend
– George Tragos/Lou Thesz International Wrestling Institute
– Lou Thesz Award (2013)

Outlaw Championship Wrestling
– OCW Tag Team Championship (raz) – z Joe E. Legend

Pro Wrestling Illustrated
– PWI Comeback of the Year (2004)
– PWI Feud of the Year (2005) z Litą vs. Matt Hardy
– PWI Feud of the Year (2006) vs. John Cena
– PWI Match of the Year (2000) z Christianem vs. The Dudley Boyz vs. The Hardy Boyz in a Triangle Ladder Match na WrestleManii 2000
– PWI Match of the Year (2001) z Christianem vs. The Dudley Boyz vs. The Hardy Boyz in a Tables, – Ladders, and Chairs Match na WrestleManii X-Seven
– PWI Most Hated Wrestler of the Year (2006)
– PWI Most Improved Wrestler of the Year (2001)
– 2 w rankingu PWI 500 w 2007 roku

WWF/WWE
– WWE Championship (4 razy)
– World Heavyweight Championship (7 razy)
– WCW United States Championship (raz)
– WWF/E Intercontinental Championship (5 razy)
– World Tag Team Championship (12 razy) – z Christianem (7), Hulkiem Hoganem (1), Chrisem Benoitem (2), Randy’m Ortonem (1) i Chrisem Jericho (1)
– WWE Tag Team Championship (2 razy) – z Reyem Mysterio (1) i Chrisem Jericho (1)
– King of the Ring (2001)
– Money in the Bank (2005, 20072)
– Royal Rumble (2010)
– Fourteenth Triple Crown Champion
– WWE Hall of Fame (2012)
– Slammy Award for Couple of the Year (2008) – z Vickie Guerrero
– Slammy Award for „Oh Snap” Meltdown of the Year (2010)
– 2010 Bragging Rights Trophy – z drużyną SmackDown

Wrestling Observer Newsletter
– Match of the Year (2002) z Reyem Mysterio vs. Kurt Angle i Chrisem Benoitem na No Mercy
– Tag Team of the Year (2000) z Christianem
– Worst Feud of the Year (2010) vs. Kane
– Worst Worked Match of the Year (2008) vs. Vladimir Kozlov i Triple H na Survivor Series

Imię i Nazwisko – Dwayne Johnson
Ring Name – The Rock
Data Urodzenia – 2 maja 1972
Miejsce – Miami, Floryda
Waga | Wzrost – 120 kg | 196 cm
Debiut w wrestlingu – 1995
Debiut w WWF – 17 listopada 1996

 Trening (1995-1996)
Podobnie jak jego tata i dziadek oraz kilku innych krewnych są lub byli profesjonalnymi wrestlerami, w tym jego wujkowie, Afa i Sika Anoaʻi (The Wild Samoans) i jego kuzyni, Afa Jr. (Manu), Rodney (Yokozuna), Solofa (Rikishi), Matt (Rosey) i Eddie (Umaga). Kiedy Johnson zadeklarował, że ma zamiar stać się wrestlerem, jego tata początkowo nie zgadzał się na jego plan, jakiś czas później zmienił swoje zdanie i zaczął go szkolić. Pat Patterson załatwił Johnsonowi trzy pojedynki na tryoutach w World Wrestling Federation (WWF) w 1996 roku. Pod swoim prawdziwym imieniem i nazwiskiem zmierzył się z Brooklynem Brawlerem, którego pokonał na house show. Przegrał natomiast z Chrisem Candido i Owenem Hartem. Po tym jak wystąpił dla Jerry Lawler’s United States Wrestling Association, jako „Flex Kavana”, gdzie wygrał dwa razy USWA World Tag Team Championship z Bartem Sawyerem latem 1996 roku, Johnson podpisał kontrakt z WWF. Przed tym otrzymał również dodatkowe lekcje od Toma Pricharda, obok Achima Albrechta i Marka Henry’ego.

 World Wrestling Federation/Entertainment
Rocky Maivia (1996–1997)
Johnson zadebiutował w WW jako Rocky Maivia, była to kombinacja ring name’ów jego ojca i dziadka. On początkowo nie był z takiej nazwy zadowolony, jednak został ostatecznie przekonany przez Vince’a McMahona i Jima Rossa. Przyjął pseudonim ”The Blue Chipper”, był uznawany za pierwszego zawodnika trzeciej generacji WWF. Zadebiutował w listopadzie 1996 roku podczas gali Survivor Series, wziął udział w eight-man elimination tag team matchu; jako jedyny przetrwał. 13 lutego 1997 roku, Maivia zdobył WWF Intercontinental Championship pokonującHunter Hearst Helmsleya na Monday Night RAW. Skutecznie bronił tytuł na In Your House 12: It’s Time przeciwko Salvatore Sincere’owi, na In Your House 13: Final Four przeciwko Hunterowi Hearst Helmsley’owi oraz na WrestleManii 13 przeciwko The Sultanowi. Pokonał Breta Harta poprzez dyskwalifikację, gdzie na szali znajdował się tytuł, starcie odbyło się 31 marca na RAW. 20 kwietnia, podczas In Your House 14: Revenge of the ‚Taker, przegrał z Savio Vegą poprzez wyliczenie, pas ponownie zatrzymał. Choć jego postać była face’m, fani niezbyt go lubili. Chanty „Die, Rocky, die!” i „Rocky sucks!” były bardzo częste podczas jego starć.

 Nation of Domination (1997–1998)
Po utracie pasa Interkontynentalnego na rzecz Breta Harta na RAW, które odbywało się 28 kwietnia 1997 roku, Johnson odniósł kontuzję kolana w starciu z Mankindem. Po powrocie stał się heelem. Wraz z Faarooqem, D’Lo Brownem i Kamą utworzył stajnie, którą nazwano The Nation of Domination. Wtedy proponowano mu ring name ”Rocky Maivia”, ten odrzucił propozycje, ostateczny ring name jaki przyjął to ”The Rock”.

Na In Your House: D-Generation X, Stone Cold Steve Austin pokonał The Rocka w sześć minut, zachował tym samym pas Intercontinental Championship. Następnej nocy, na Monday Night War, Mr. McMahon zarządził, że nowym mistrzem zostaje The Rock, Austin miał mu wręczyć ten pas, tak zrobił, podał mu nawet rękę, lecz chwilę potem wykonał mu Stunnera. The Rock rozpoczął rywalizacje ze Stone Coldem i Kenem Shamrockiem pod koniec 1997 roku oraz na początku 1998 roku. W marcu 1998 roku, Rock obalił Faarooqa jako lidera Nation of Domination, doszło więc do ich feudu. Obaj zmierzyli się ze sobą 31 maja 1998 roku podczas In Your House: Over the Edge, The Rock obronił pas Interkontynentalny.

On i Nation of Domination rozpoczęło później feud z Triple H’em i Degeneration X. Dwóch liderów stajni zmierzyło się w two out of three falls matchu na Fully Loaded, The Rock w kontrowersyjnym starciu zdołał obronić tytuł. To doprowadziło do kolejnego starcia, na SummerSlam doszło do ladder matchu, który tym razem wygrał Triple H, który zgarnął pas Interkontynentalny. Na Breakdown: In Your House, The Rock pokonał Kena Shamrocka i Mankindaw triple threat steel cage matchu, tym samym stał się pretendentem do pasa WWF Championship. Następnie rozpoczął feud z kolegą z Nation of Domination, Markiem Henrym. To doprowadziło do rozpadu grupy.

The Corporation (1998–1999)
Rozrywkowe proma The Rocka oraz jego popularność doprowadziły do tego, że ten przeszedł face turn, został nazwany ””The People’s Championem”. To doprowadziło do jego feudu z Mr. McMahonem, który stwierdził, że ma problem z ludźmi. Podwójny turn Rocka nastąpił na gali Survivor Series, kiedy to The Rock pokonał współpracownika McMahona, Mankinda w finale turnieju „Deadly Game” o zwakowany pas WWF Championship oraz kiedy tej samej nocy sprzymierzył się z Vince’m i Shane’m McMahonami tworząc tym samym nową stajnie, The Corporation.

13 grudnia 1998 roku, na PPV, które zostało nazwane dla niego, Rock Bottom: In Your House, The Rock miał rewanż z Mankindem o pas WWF Championship. Początkowo Mankind wygrał to starcie, lecz Mr. McMahon zmienił wynik rezultatu, tym samym Rocky zatrzymał tytuł. The Rock kontynuował feud z Mankindem o WWF Championship, który krążył między nimi. Po pierwsze, 4 stycznia 1999 roku na RAW is War, Mankind pokonał The Rocka po interwencji ze strony Steve’a Austina. Potem w ”I Quit” matchu na gali Royal Rumble, które odbywało się 24 stycznia, The Rock odzyskał tytuł, kiedy to puścił nagranie jak Manking mówi słowa ”I quit”. Na Halftime Heat, Mankind pokonał Rocka. Ci dwaj zmierzyli się ze sobą jeszcze raz, na St. Valentine’s Day Massacre: In Your House, w last man standing matchu. Starcie zakończyło się remisem, tym samym Mankind zachował tytuł. Ich feud zakończył się 15 lutego na RAW is WAR, The Rock pokonał Mankinda w ladder matchu po tym jak Big Show wykonał jego rywalowi Chokeslam z drabiny, tym samym Rock zdobył pas WWF po raz trzeci w karierze.

The Rock stracił pas WWF Championship na rzecz Steve’a Austina, któy pokonał go na WrestleManii XV. Również przegrał swój rewanż na Backlash: In Your House. Chociaż iż był heelem, jego zabawne przemowy doprowadziły do tego, że Rock był również dopingowany. Przeszedł ponownie face turn kiedy to Shane McMahon zdradził go, po tym miałfeud z Triple H’em, The Undertakerem oraz The Corporate Ministry. Pokonał Triple H’a na Over the Edge, potem przegrał z WWF Championem, Undertakerem na King of the Ring. Przegrał starcie o miano pretendenta z Triple H’em podczas Fully Loaded, po interwencji Mr. Assa. To doprowadziło do ich feudu, który zakończył się pojedyniem ”Kiss My Ass” match na SummerSlam, który The Rock wygrał.

The Rock ‚n’ Sock Connection, feudy o WWF Championship (1999–2001)
W drugiej połowie 1999 roku, The Rock miał kilka różnych singlowych i drużynowych mistrzowskich rywali. Wraz z byłym wrogiem, Mankindem utworzył The Rock ‚n’ Sock Connection. Drużynę utworzyli po tym jak The Rock wyzwał WWF Tag Team Championów The Undertakera i Big Showa, Mankind zaoferował mu pomoc. Wygrali pasy po raz pierwszy.

23 stycznia 2010 roku na Royal Rumble, The Rock uczestniczył w Royal Rumble matchu, który ostatecznie wygrał eliminując ostatniego Big Showa. Pojedynek zakończył się pewnymi kontrowersjami, dowiódł to Big Show. Z tego powodu obaj zmierzyli się ze sobą na gali No Way Out, zwycięzca stawał się nowym pretendentem do pasa WWF Championship, starcie wygrał Big Show dzięki pomocy Shane McMahona, który uderzył Rocka krzesełkiem w głowę. 13 marca na Raw is WAR, Rock zdołał pokonać Big Showa, tym samym odzyskał szansę walki z WWF Championem, Triple H’em. Na WrestleManii 2000 doszło do fatal four way elimination matchu, w którym uczestniczył także Big Show i Mick Foley. Każdy z uczestników miał kogoś z rodziny McMahona przy narożniku, Triple H miał Stephanie, Foley miał Lindę, The Rock miał Vince’a, a Big Show miał Shane’a. Triple H zatrzymał tytuł po tym jak Vince zdradził The Rocka, zaatakował go krzesełkiem.

Przez następne kilka miesięcy, The Rock feudował z Triple H’em o WWF Championship. 30 kwietnia na Backlash, The Rock pokonał Triple H’a, tym samym zdobył po raz czwarty WWF Championship. 21 maja na Judgment Day, ci dwaj zmierzyli się w Iron Man matchu, w którym sędzią specjalnym był Shawn Michaels. Po upływie czasu było 5:5, The Rock został zdyskwalifikowany, kiedy to The Undertaker zaatakował Triple H’a, tym samym dał mu punkt i zwycięstwo w całym pojedynku 6:5, Rock stracił pas. The Rock wygrał pas WWF Championship po raz piąty na King of the Ring, które odbywało się 25 czerwca, zdobył zwycięski pin w tag team matchu, będąc w drużynie z Kane’m i Undertakerem przeciwko Vince’owi, Shane’owi i Triple H’owi. Skutecznie obronił tytuł przeciwko Chrisowi Benoitowi na Fully Loaded, pokonał także Kurta Angle i Triple H’a na SummerSlam oraz na Unforgiven wyszedł zwycięsko ze starcia przeciwko Benoitowi, Kane’owi i The Undertakerowi.

The Rock stracił pas WWF Championship na rzecz Kurta Angle’a na No Mercy w październiku. Przez ten czas, feudował z Rikishim, którego pokonał na Survivor Series. Uczestniczył w six-man Hell in a Cell matchu o WWF Championship na Armageddon, w którym Kurt Angle zachował tytuł. 18 grudnia na Raw, The Rock zdobył WWF Tag Team Championship z Undertakerem, obaj pokonali Edge’a i Christiana. Tytuły stracili następnej nocy przegrywając na tapingu SmackDown. W 2001 roku, The Rock kontynuował feud z Angle’m o WWF Championship, kulminacyjne starcie odbyło się na No Way Out w lutym, gdzie przypiał swojego rywala i zdobył WWF Championship po raz szósty w karierze.

Po tym feudował ze zwycięzcą Royal Rumble, Steve’m Austinem. The Rock stracił pas na rzecz Austina na WrestleManii X-Seven. W starciu ingerował Mr. McMahon, który był sprzymierzony z Austinem. Następnej nocy na Raw is War, obaj zmierzyli się w steel cage matchu. Triple H przyszedł do ringu ze sledgehammerem. Wydawałoby się, że pomoże The Rockowi, z powodu rywalizacji Austina i Triple H’a, lecz ku zaskoczeniu zaatakował The Rocka, tym samym przyjął sojusz z McMahonem i Austinem. Austin i Triple H utworzyli drużynę o nazwie The Power Trip, w tym samym czasie Rock został zawieszony na nieokreślony czas. Tak naprawdę poszedł kręcić film The Mummy Returns.

 

Pościg za mistrzostwami, The Invasion (2001–2002)
The Rock powrócił do WWF w lipcu 2001 roku, miał do wyboru dołączenie do WWF lub The Alliance (grupa byłych wrestlerów WCW i ECW) podczas Inwazji, wybrał ostatecznie WWF. Na SummerSlam, The Rock pokonał Bookera T, tym samym zdobył pas WCW Championship. Pas stracił na rzecz Chrisa Jericho podczas gali No Mercy. Następnej nocy na Raw, wraz z Chrisem Jericho pokonał The Dudley Boyz, zdobywając tym samym pasy WWF World Tag Team Championship.

The Rock pokonał Jericho 5 listopada na RAW, zdobył pas WCW Championship po raz drugi w karierze. Jako część bójki WWF z The Alliance, The Rock walczył w ”winner takes all” ten-man elimination match na Survivor Series. Na sam koniec, pozostał The Rock i Steve Austin (który zdecydował dołączyć do The Alliance). Ostateczenie starcie wygrał Rock, który po ataku Angle’a na Austina zdobył zwycięski pin. To spowodowało, że The Alliance zostało rozwiązane.

The Rock zakończył 2001 rok utratą pasa WCW Championship na rzecz WWF Championa Chrisa Jericho na Vengeance, był to pojedynek unifikacyjny pasy. The Rock nieskutecznie wyzwał Chrisa Jericho o dwa tytuły, które od tamtej chwili nosiły nazwę Undisputed WWF Championship, na Royal Rumble, po tym zakończyli swój feud. The Rock pokonał Undertakera na No Way Out. Potem feudował z New World Order, po tym jak wyzwał Hollywood Hulka Hogana na walkę podczas WrestleManii X8. Starcie było reklamowane jako ikona vs. ikona, obaj reprezentowali dwie generacje wrestlingu; ostatecznie The Rock pokonał Hogana na WrestleManii X8. Po tym jak nWo przeszło turn po porażce Hogana, The Rock przyjął z nim sojusz, następnie wziął krótki urlop od wrestlingu. Potem powrócił na krótko, ale w ważnych feudach na SummerSlam, WrestleManii XIX i WrestleManii XX.

 

Finałowe rywalizacje (2002-2004)
Kiedy powrócił, The Rock wygrał po raz siódmy pas WWF Championship (od tamtej pory WWE Undisputed Championship) na Vengeance, pokonał Kurta Angle’a i Undertakera w triple threat matchu. Skutecznie obronił tytuł na Global Warning przeciwko Brockowi Lesnarowi i Triple H’owi. Po pojedynku, Lesnar zaatakował The Rocka, do czasu kiedy Triple H przybył mu z pomocą. Na SummerSlam, po interwencji Paula Heymana, The Rock stracił pas WWE na rzecz Brocka Lesnara, który stał się najmłodszym WWE Championem w historii.

The Rock powrócił 30 stycznia 2003 roku podczas SmackDown!, skrytykował Hulka Hogana. Od swojego powrotu był heelem, tym samym na No Way Out doszło do ich starcia, które znowu wygrał The Rock. Po tym został przeniesiony na RAW, gdzie miał różne feudu, wliczając jeden z Hurricanem. Również wykonywał koncerty, były to segmenty, w których grał na gitarze i kpił z miast, w których obecnie przebywali. Po nieudanej próbie wygrania starcia o miano pretendenta do pasa World Heavyweight Championship, The Rock sam zwrócił swoją uwagę na Steve’a Austina. Ich rywalizacja doprowadziła do walki na WrestleManii XIX, tym razem zwycięstwo odniósł Rocky, który wykonał na Austinie aż trzy Rock Bootom. Pierwsze RAW po gali zostało nazwane ”The Rock Appreciation Night”, było to uhonorowanie zwycięstwa The Rocka. Tej samej nocy został zaatakowany przez debiutującego w WWE, Billa Goldberga. Na Backlash, The Rock przegrał z Goldbergiem.

The Rock powrócił okazjonalnie do WWE w rolach poza ringowych, dzięki temu przeszedł ponownie face turn pojawiając się na rywalizacje, która trwała jedną noc, z Chrisem Jericho i Christianem. The Rock wspomógł Micka Foleya w jego feudzie z Evolution. To doprowadziło do reaktywacji The Rock ‚n’ Sock Connection. Obaj zmierzyli się z Ric’em Flairem, Randym Ortonem i Batistą w handicap matchu na WrestleManii XX, przegrali po tym jak Orton przypiął Foleya wykonując na nim RKO.
 

Pierwsze odejście, okazjonalne występy (2004-2009)
W 2004 roku, The Rock prowadził pie-eating contest, była to część WWE Diva Search, które zostało zakończone segmentem, w którym Jonathan Coachman otrzymał spinebuster oraz People’s Elbow. Po tym, rozpoczął różne wywiady, nie był już pod kontraktem z WWE. 12 marca 2007 roku, The Rock zawitał w WWE TV po prawie trzech latach nieobecności, wykonał promo podczas RAW. Bardzo dobrze przewidział starcie Bobby’ego Lashleya z Umagą na WrestleManii 23.

29 marca 2008 roku, The Rock wprowadził swojego tatę, Rocky’ego Johnsona, swojego dziadka, Petera Maivię do Hall of Fame. Podczas swojego speechu odnosił się do różnych zawodników takich jak John Cena, Santino Marella, Chris Jericho, Mick Foley, Shawn Michaels oraz Steve Austin. We wrześniu 2009 roku, Rock pojawił się na show World Xtreme Wrestling, gdzie wspierał Saronę Snukę w jej oficjalnym debiucie, była to córka jego przyjaciela i mentora, Jimmy’ego Snuki. 2 październiak 2009 roku, podczas 10-lecia SmackDown, The Rock wyciął krótkie promo.

Powrót do WWE (2011–obecnie)
Feud z Johnem Ceną (2011-2013)
14 lutego 2011 roku, na RAW zostało ogłoszone, że The Rock będzie gospodarzem WrestleManii XXVII, pojawił się na żywo na RAW po raz pierwszy po ponad siedmiu latach. Podczas swojego długiego proma, wspomniał o fanach, Michaelu Cole’u, The Mizie oraz o Johnie Cenie, którego nazwał ”big fat bowl of Fuity Pebbles”. The Rock powiedział, że kocha wrestling na co John Cena miał inne zdanie. Rock pojawił się na ostatnim RAW przed WrestleManią XXVII, skonfrontował się z Johnem Ceną, z którym prowadził feud poprzez Twittera, miał ubaw z ubrań Johna Ceny nazywając go ”bezdomnym Power Rangersem” i ”Vanilla Ice”. Po swoich wypowiedziach, The Miz i Alex Riley pojawili się i zaatakowali The Rocka. Po tym jak The Rock rozprawił się z nimi, John Cena wykonał na nim Attitude Adjustment.

Na WrestleManii XXVII, The Rock otworzył show i wyciął promo. W czasie trwania show pojawił się w kilku segmentach na zapleczu. The Rock wyszedł do ringu, zrestartował walkę wieczoru pomiędzy Johnem Ceną a The Mizem, który tym razem był starciem bez dyskwalifikacji. The Rock zemścił się za to Attitude Adjustement od Johna Ceny na ostatnim RAW, wykonał na nim Rock Bottom, dzięki temu Miz odniósł zwycięstwo i zachował pas WWE. Następnej nocy, Cena wyzwał The Rocka na pojedynku na WrestleManii XXVIII w przyszłym roku, zaakceptował wyzwanie. Po tym zostali zaatakowani przez The Corre, lecz szybko sobie z nimi poradzili. The Rock pojawił się na RAW 2 maja, które odbywało się w jego rodzinnym mieście, Miami. The Rock tego wieczoru obchodził 39 urodziny.

16 września, WWE ogłosiło, że The Rock będzie walczył w tradycyjny starciu drużynowym 5 vs. 5 na eliminacje, współpracując z Johnem Ceną na Survivor Series w listopadzie. Wszystko się jednak zmieniło, ponieważ 24 października na RAW, Cena wybrał The Rocka jako swojego partnera w standardowym starciu tag teamowym przeciwko Awesome Truth (The Miz i R-Truth). 14 listopada, The Rock zawitał ponownie na RAW, wykonał Mickowi Foleyowi Rock Bottom. Tego samego wieczoru, on i John Cena skonfrontowali się z Awesome Truth. 20 listopada na Survivor Series, The Rock i John Cena pokonali The Miza i R-Trutha, po tym jak Rock wykonał na Mizie People’s Elbow. Po walce, John otrzymał od niego Rock Bottom.

Kierując się na WrestleManię, The Rock i Cena mieli kilka różnych werbalnych konfrontacji na RAW. 12 marca 2012 roku, The Rock wykonał pierwszy ”Rock Concert” od 2004 roku, kpił z Johna Ceny w swojej piosence. 1 maja na WrestleManii XXVIII, The Rock zmierzył się z Ceną w walce wieczoru, która była zapowiadana od roku jako ”Once in a Lifetime”. Pierwsze ich historyczne starcie wygrał The Rock.
 

WWE Champion, okazjonalne występy (2012-obecnie)
23 lipca na RAW 1000, The Rock ogłosił, że zmierzy się z WWE Championem na gali Royal Rumble. Podczas tego show, spotkał się z WWE Championem CM Punkiem, Danielem Bryanem i Johnem Ceną, którzy wyrazili chęć walki z nim. Potem pomógł Johnowi Cenie, który został zaatakowany przez Big Showa, w trakcie tej pomocy został zaatakowany przez CM Punka, który na koniec wymierzył mu GTS.

3 stycznia 2013 roku, The Rock powrócił na RAW, gdzie skonfrontował się ze swoim rywalem na Royal Rumble, CM Punkiem. Również miał swój pierwszy występ na SmackDown od dziesięciu lat, 11 stycznia, zaatakował Team Rhodes Scholars, Damien Sandow otrzymał Rock Bottom, a Cody Rhodes otrzymał People’s Elbow. The Rock zawitał również na 20-leciu RAW, 14 stycznia wykonał kolejny ”Rock Concert”, po tym wdał się w brawl z CM Punkiem. W nastepnym tygodniu, The Rock został zaatakowany przez The Shield. Vince McMahon poinformował, że jeśli The Shield zaatakuje The Rocka podczas jego walki z CM Punkiem, to ten utracił pas WWE. 27 stycznia na Royal Rumble, CM Punk pokonał The Rocka po interwencji The Shield. McMahon pojawił się i odebrał tytuł Punkowi, The Rock jednak chciał, aby pojedynek został zrestartowany. Ostatecznie Rock pokonał go, tym samym zdobył pas WWE Championship po raz ósmy w karierze. CM Punk wykorzystał swój rewanż na Elimination Chamber, ostatecznie przegrywając go. Następnej nocy na RAW, The Rock ukazał nowy wygląd pasa WWE. Jego nowym rywalem stał się John Cena, zmierzył się z nim na WrestleManii 29, pojedynek przegrał, stracił również pas WWE. Jego reign z pasem zakończył się na 70 dniach.

W kwietniu 2014 roku, The Rock pojawił się na samym początku WrestleManii XXX, wziął udział w segmencie ze Stone Coldem Stevem Austinem i Hulkiem Hoganem. 6 października na RAW, The Rock niespodziewanie pojawił się, skonfrontował się z Rusevem i Laną, w rezultacie doszło do krótkiego brawlu, w którym zwycięsko wyszedł The Rock. Następnie podczas SummerSlam Dwayne”The Rock” Johnson został ogłoszony jako członek rosteru w grze WWE 2K15. W późniejszym czasie pojawił się on na Royal Rumble 2015, gdzie w walce wieczoru wraz z Romanem Reignsem pokonał The Big Showa oraz Kane’a. Ważniejsze jest to, że został on wygwizdany po raz pierwszy od 2003 roku. Dwayne wystąpił podczas WrestleManii 31, gdzie wraz z Rondą Rousey sprzeczali się z Triple H oraz Stephanie McMahon. W dniu 27 czerwca 2015 roku Dwayne pojawił się w Bostonie podczas live eventu, gdzie wykonał Rock Bottom na Bo Dallasie. W sierpniu został ogłoszony jako członek rosteru WWE 2K16 po czym doszło do konfrontacji jego z The Wyatt Family podczas WrestleManii 32. W styczniu 2016 roku The Rock pojawił się na RAW i wystąpił w segmencie z udziałem Big Showa, Ruseva oraz Lany. Podczas WrestleManii 32 The Rock pokonał jednego z członków The Wyatt Family, a następnie wraz z Johnem Ceną rozprawili się z trzyosobową grupą.
 

Sukcesy i osiągnięcia
Pro Wrestling Illustrated
PWI Match of the Year (1999) vs. Mankind w „I Quit” matchu na Royal Rumble.
PWI Match of the Year (2002) vs. Hulk Hogan na WrestleManii X8.
PWI Most Popular Wrestler of the Year (1999, 2000)
PWI Wrestler of the Year (2000)
2 miejsce w rankingu 500 najlepszych wrestlerów w 2000 roku.
76 miejsce w rankingu 500 najlepszych wrestlerów w 2003 roku.

United States Wrestling Association
USWA World Tag Team Championship (2 razy) – z Bartem Sawyerem

World Wrestling Federation/World Wrestling Entertainment/WWE
WCW/World Championship (2 razy)
WWF/E Championship (8 razy)
WWF/E Intercontinental Championship (2 razy)
WWF Tag Team Championship (5 razy) – z Mankindem (3), Undertakerem i Chrisem Jericho (1)
Royal Rumble (2000)
Slammy Award for New Sensation (1997)
Slammy Award for Game Changer of the Year (2011) – z Johnem Ceną
Slammy Award for Guess Who’s Back or: Return of the Year (2011)
Slammy Award for LOL! Moment of the Year (2012)
Slammy Award for LOL! Moment of the Year (2013) –
Slammy Award for Match of the Year (2013) – vs. John Cena na WrestleManii 29
Sixth Triple Crown Champion

Wrestling Observer Newsletter
Best Box Office Draw (2000, 2011, 2012)
Best Gimmick (1999)
Best on Interviews (1999, 2000)
Most Charismatic (1999, 2000, 2001, 2002, 2011, 2012)
Most Improved (1998)
Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (Class of 2007)

 

 CM Punk urodził się w Lockport, Illinois, ale większość swego życia spędził w Chicago. Od najmłodszych lat interesował się wrestlingiem a jego ulubieńcem był Roddy Piper, kiedy to zobaczył jeden z odcinków Piper's Pit z udziałem Jimmy'ego Snuka. Jest znany z tego, że jego styl życia to Straight-Edge, czyli nie pije, nie pali i nie przyjmuje niedozwolonych leków. Ma na brzuchu tatuaż "Straight Edge" i "Drug Free" na dłoni a także "No Gimmicks Needed" na lewej ręce poświęcony Chris'owi Candido, który zmarł w 2005 roku. Jednym z powodów dlaczego postanowił żyć Straight-Edge jest to, że jego ojciec był alkoholikiem. Brooks ma dwie siostry i jednego brata. CM Punk był tak wielkim fanem wrestlingu, że w końcu założył ze swoim bratem Mike'm federację na podwórku, która nazywała się Lunatic Wrestling Federation. Po raz pierwszy Ring Name'u "CM Punk" użył, kiedy miał Tag Team z CM Venom'em o nazwie Chick Magnets. W przeciwieństwie do swoich przyjaciół, Phil chciał naprawdę zostać wrestlerem i widział w tym więcej niż tylko zabawę. Wkrótce opuścił swoją federację, zaczął się promować i dołączył do pobliskiej szkoły wrestlingu o nazwie "Steel Dominion", gdzie trenowany był przez Ace Steel'a, Danny'ego Dominion i Kevin'a Quinn. W ramach szkolenia, walczył w Steel Domain Wrestling w St. Paul, Minnesota. Tam szybko stał się wzorem do naśladowania a także zaprzyjaźnił się ze Scott'em Colton'em, znanym jako Colt Cabana z którym spędził większość początku swojej kariery. Następnie wraz z wcześniej wspomnianym Colt'em, Chuckee'm Smooth'em, Adam'em Pearce oraz ich managerem Dave'm Prazak utworzyli stajnie pod nazwą "Gold Bond Mafia". Idependent Wrestling Association : Mid South (2000 - 2005)
Na początku CM Punk zdecydował się dołączyć do IWA: Mid South, aby nabrać tam doświadczenia. Kiedy przybył do federacji miał feudy z takimi zawodnikami jak Colt Cabana czy Chris Hero, dzięki czemu dwukrotnie został IWA Mid-South Light Heavyweight Championem a następnie pięć razy wygrał pas Wagi Ciężkiej, pokonując takie gwiazdy jak : AJ Styles, Cabana a nawet Eddie Guerrero. Wkrótce feudował z Hero i zmierzył się z nim w trwającej 55 minut walce TLC oraz 93 minutowym Two out of Three Falls Match'u. Walki gwiazdy Straight Edge z Colt'em Cabaną doprowadziły go do promocji w Ring of Honor. Od lutego 2003 do Maja 2004 roku, Punk chciał walczyć dalej dla IWA, ponieważ twierdził, że był to protest przeciwko Ian'owi Rotten, który znęcał się nad Chris'em Hero. Ten jednak twierdził, że istnieją także inne powody. Ostatecznie Brooks powrócił do IWA na krótki okres jako wrestler i komentator. Występował tam do 2005 roku, gdyż wtedy podpisał kontrakt z World Wrestling Entertainment. Jego ostatni występ miał miejsce 2 Lipca, kiedy to stanął do walki z 60-minutowym limitem czasu a jego rywalem był Delirious.

Ring of Honor / Total Nonstop Action (2002 - 2004)
Początkowo Punk dołączył do Ring of Honor jako ulubienieć publiczności, ale szybko przeszedł Heel Turn, kiedy wplątał się w feud z Raven'em co doprowadziło do wielu walk bez dyskwalifkacji. Ich rywalizacja trwała przez większość 2003 roku i została uznana za jeden z najlepszych feudów w tym roku. W czasie ich konflitku, CM Punk wiele razy powtarzał, że jest człowiekiem Straight Edge a Raven to po prostu ojciec alkoholik. Ostatniecznie feud zakończył kończył się w Listopadzie, kiedy to Savior pokonał rywala w Steel Cage Match'u. W tym samym czasie CM Punk dołączył do NWA Total Nonstop Action(TNA), gdzie wraz z Julio Dinero dołączył do stajni Raven'a pod nazwą The Gathering. Brooks znalazł się na gali Ring of Honor  Second Anniversary Show, gdzie odniósł porażkę z AJ Styles'em w walce o Pure Championship a następnie dwukrotnie zdobył pasy Tag Team'owe z Colt'em Cabaną jako Second City Saints pokonując Briscoe Brothers. W październiku 2003 roku Straight Edge Superstar został zatrudniony jako pierwszy trener szkółki wrestlingowej Ring of Honor. Tuż przed show TNA w dniu 25 Lutego 2004 miała miejsce bójka w restauracji pomiędzy CM Punk'iem a Teddy'm Hart, gdyż ten drugi podczas występów w ROH wykonywał kilka niebezpiecznych akcji co mogło doprowadzić zawodników do kontuzji co doprowadziło do zwolnienia Hart'a z federacji. Wkrótce Punk wraz z Julio Dinero przestali pojawiać się na galach TNA, sam zawodnik w wywiadzie wspominał, że powodem dla którego nie pojawiał się na galach PPV było to, że zarząd zawiesił ich Storyline z Raven'em jako Heel'owski Tag-Team, nie mieli do nich planów i uważali, że niedobrze odgrywają role czarnych charakterów. Punk oficjalnie rozstał się z federacją w marcu 2004 po kontrowersji z Rob'em Feinstein, kiedy to zarząd TNA nie pozwolił mu na kontynuowanie kariery w ROH.
Wkrótce Punk stanął w kwadratowym pierścieniu Ring of Honor przeciwko ówczesnemu World Champion'owi Samoa Joe w Three Match Series. Pierwsza walka odbyła się 12 Czerwca na World Title Classic w Dayton, Ohio a miała ona stypulację z 60-minutowym limitem czasu. Zwycięzcy nie poznaliśmy, gdyż ani Punk ani Joe nie dali rady się przypiąć. Drugi pojedynek zaplanowano na 04 Grudnia, jednak ze względu na to, że ROH World Champion miał walkę na Pro Wrestling ZERO-ONE ze Steve'm Corino został on przełożony na 16 Października w Chicago. Tam ponownie odbyła się walka z 60-minutowym limitem czasu i zakończyła się remisem, mecz otrzymał miano 5 Star od Dave'a Meltzer, był to pierwszy pojedynek, który otrzymał pięć gwiazdek na terenie Ameryki Północnej od czasu 1997 roku. Oprócz tego, DVD Joe vs Punk II było najlepiej sprzedającym się DVD. Wszystko zakończyło się 4 Grudnia 2004, kiedy to Samoa pokonał CM Punk'a na All-Star Extravaganza 2 w walce bez limitu. W czerwcu 2005 roku Phil zaakceptował kontrakt z World Wrestling Entertainment po Try-Out Match'u z Val Venis'em na Sunday Night Heat. Mimo tego, że przyjął ofertę zdołał jeszcze pokonać Austin'a Aries'a i wygrać ROH World Championship 18 Czerwca na Death Before Dishonor III. Tuż po meczu, Punk zaczął mówić, że odejdzie z tym pasem do WWE. Przez kilka następnych tygodni groził wszystkim fanom i zawodnikom w szatni Ring of Honor odejściem z Mistrzostwem. W dniu 12 Sierpnia w Dayton, Ohio CM Punk stracił ROH World Championship na rzecz James'a Gibson w walce Four Corner Elimination w której udział także wzieli Samoa Joe oraz Christopher Daniels. Ostatni pojedynek w federacji zaplanowano na galę  Punk: Final Chapter 13 Sierpnia ze swoim przyjacielem Colt'em Cabaną w Two out of three Falls Match'u. CM Punk przegrał walkę i po zakończeniu pojedynku wyraźnie się rozpłakał. Ostatni raz w RoH Brooks pojawił się na II Unscripted 11 Lutego 2006 i zastąpił Low-Ki, który opuścił federację tydzień przed galą. Punk wraz z Bryan'em Danielson'em pokonał Jimmy'ego Rave i Adam'a Pearce w Tag-Team Match'u.

World Wrestling Entertainment/ Ohio Valley Wrestling (2005 - 2006)
We wrześniu 2005 Straight Edge Superstar dołączył do Ohio Valley Wrestling(OVW), rozwojówki World Wrestling Entertainment. Zadebiutował 8 Września w Dark Match'u, gdzie wraz z Nigel'em McGuinness i Paul'em Burchill zostali pokonani przez Shade'a Deuce, Elijah Burke oraz Seth'a Skyfire. W dniu 26 Września wystąpił po raz pierwszy w telewizji OVW i doznał pęknięcia błony bębenkowej oraz złamania nosa przez Danny'ego Inferno. Pomimo urazu Savior dokończył swój mecz. 9 Listopada pokonał Ken'a Doane i stał się Television Championem co doprowadziło do feudu pomiędzy nim a Brent'em Albright, który już wcześniej chciał zdobyć to Mistrzostwo, lecz został uderzony krzesłem tak, że nie był w stanie stanąć do pojedynku z Ken'em. Zawodnicy spotkali się w kilku pojedynkach, podczas ostatniej walki ograniczonej czasowo nie wyłoniono zwycięzcy a Punk nie zgodził się na przedłużenie pojedynku i obronił pas. 4 Stycznia 2006 stracił pas Mistrzostwo na rzecz w walce Three Way Dance na rzecz Aaron'a Stevens, któremu pomógł wcześniej wyeliminownay Brooks. Feud był kontynuowany, kiedy to Albright żądał szacunku od Punk'a z którym wielokrotnie odniósł porażkę. Konflikt trwał jeszcze kilka tygodni, 1 Lutego Albright przeszedł Heel Turn w skutek czego Spirit Squad pokonał gwiazdę Straight Edge a sam Brooks został ulubieńcem fanów. 2 Kwietnia Phil pojawił się na Wrestlemanii 22 jako jeden z gangsterów podczas wejścia  na ring John'a Ceny. Po tym jak Matt Cappotelli oddał pas OVW Heavyweight z powodu guza mózgu, w lutym odbył się turniej na nowego Mistrza. Punk i Albright kontynuowali swój feud, w końcu 3 Maja Brooks pokonał go w Strap Match i został OVW Heavyweight Championem. Jako Mistrz, obronił pas z takimi zawodnikami jak : Shad Gaspard, Ken Kennedy, Johnny Jeter oraz Mike "The Miz" Mizanin. 28 Lipca Punk i Seth Skyfire zostali Mistrzami Tag-Team'owymi pokonując na House Show Shad'a i Neighborhoodie. Oba Tag Teamy dalej toczyli ze sobą feud, w ostatecznej walce Punk w Handicap match uległ przeciwnemu Tag teamowi, który wcześniej kontuzjował jego tag team partnera. CM Punk uczynił spore postępy i władze WWE podjeli decyzję o dołączeniu go do głównego rosteru. A wiec w swojej ostatniej walce w OVW CM Punk stracił pas Heavyweight na rzecz Chet Jet. 7 lutego oficjalnie CM Punk opuścił szeregi Ohio Valley Wrestling.
ECW (2006 - 2008)

27 listopada na SmackDown CM Punk przedstawił Luke Gallowsa, który miał kłopoty psychiczne. Brooks namówił go do stylu życia Straight Edge. Ten styl miał uwolnić Gallowsa od jego kłopotów. Na kolejnych odcinkach Punk uznał się za mesjasza XXI wieku. Miał od długie włosy i długą brodę. W tym wyglądzie bardzo przypominał Jezusa. W między czasie Punk był mentorem w NXT, jego podopiecznym był Darren Young. Savior namawiał go do dołączenia do S.E.S, lecz Young odmówił zgolenia włosów. W kolejnym tygodniach do S.E.S dołączyła Serena, była ona tak napalona aby dołączyć do stajni, że pozwoliła zgolić sobie włosy w geście oddania Punkowi. Kolejnym członkiem został zamaskowany człowiek ( Joey Mercury ). Na Elimination Chamber podczas walki został wyeliminowany przez Reya Mysterio. Nienawiść między nimi wzrosła po tym jak Mistrz 619 uniemożliwił mu zakwalifikowanie się do walki o walizkę MiTB. W ramach zemsty, na SD kiedy córka Reya Mysterio obchodziła 9 urodziny na błękitnej gali, na rampę wyszedł CM Punk, który zaczął śpiewać jej Happy Birthday. Wtedy rozpoczął się ich feud. Na Wrestlemanii XXVI odbył się Street Fight Match, jeśli wygra Punk to Rey dołączy do S.E.S. Pojedynek wygrał Rey Mysterio, tym samym unikając dołączenia do stajni dowodzonej przez jego rywala. Na Extreme Rules odbyła się kolejna walka pomiędzy CM Punkiem, a Reyem Mysterio. Zasada była taka, że jeśli Rey wygra, to zgoli CM Punkowi włosy. Rey przegrał to walkę, tylko i wyłącznie dzięki swojemu pomocnikowi, ale na Over The Limit Mysterio wygrał tą walkę, która odbyła się na takich samch zasadach i pozbawił swojego wroga włosów. W kolejnych tygodniach Punk nosił maskę wstydząc się, że zostały obcięte jego włosy. Warrior uzyskał prawo do walki o pas World Heavyweight. W Fatal Four Way matchu nie udało mu się wygrać pasa, ponieważ został zaatakowany przez Kane'a, który atakował każdego posądzając go o "zabicie" jego brata. 16 lipca na Smackdown, Punk został zdemaskowany przez Big Showa. Na Night of Champions S.E.S zmierzyło się z Big Showem w Handicap Matchu, na zasadach takich, że jeżeli Show wygra Joey i Gallows odchodzą z jego drużyny. Show wygrał tą walkę i Straight Edge Society się rozpadło. Mercury został zwolniony, to samo spotkało Serenę. Gallows zbuntował się przeciwko swojemu mistrzowi i przeszedł Face turn. Podczas jedynej walki uległ swojemu byłemu przyjacielowi i po kilku bezbarwnych miesiącach został zwolniony z WWE.
New Nexus / WWE Champion (2011)
 Po gali Bragging Rights, CM Punk doznał kontuzji biodra. Brooks komentował Raw przy stoliku komentatorskim. Podczas swoich komentarzy wiele razy wyrażał się niepochlebnie o Johnie Cenie. Pewnego dnia na Raw, kiedy lider Cenation leżał w ringu, został zaatakowany przez Nexus, do kwadratowego pierścienia wszedł CM Punk, który wykonał Cenie GTS, a następnie założył opaskę Nexus. Punk dołączył do grupy, w której przejął rządy po Wadzie Barrecie. Tydzień po dołączeniu Brooksa do Nexusa, na Raw odbyła się walka o bycie pretendentem do pasa WWE. Warunek był taki, że jeżeli Wade Barrett wygra, to CM Punk jest jego podwładnym w Nexusie, jeżeli zaś przegra, wtedy zwycięzca NXT odchodzi z grupy. Podczas pojedynku pod klatkę przybiegł CM Punk. Wydawało się, że chce pomóc odnieść zwycięstwo Barrettowi, lecz odepchnął go i Wade przegrał ten pojedynek. W kolejnych tygodniach w Nexusie odbywały się inicjacje. Polegały one na wykonywaniu poleceń Brooksa, które były bardzo brutalne. Rozkazowi CM Punk sprzeciwili się Justin Gabriel i Heath Slater, którzy odeszli z Nexusa. Punk rozpoczał feud z Johnem Ceną, konflikt dość nieoczekiwanie zakończył się na Royal Rumble, kiedy to Randy Orton zmierzył się z The Mizem a w pewnym momencie spod ringu wyszedł Savior i zaaplikował Go To Sleep na żmiji, która została odliczona przez WWE Championa. Od tego momentu CM Punk feudował z Viperem, a Cena z The Mizem. Tego samego dnia na Royal Rumble, Brooks znakomicie radził sobie podczas Royal Rumble Matchu, do momentu kiedy do ringu wszedł John Cena. Cena wyrzucił całą grupę Nexus i tak zakończył sie występ CM Punka w RR Matchu. Na gali Elimination Chamber, Brooksowi nie udało się zdobyć Title Shota w Elimination Chamber matchu. Został on wyeliminowany przez lidera Cenation. W kolejnych tygodniach Nexus atakował Ortona na Raw, została zapowiedziana walka na Wrestlemanię pomiędzy nim, a Randym. Co tydzień na Raw odbywała się walka, w której Viper eliminował każdego członka Nexusa wykonując mu Punt Kicka w walce. Na Wrestlemanii XXVII, Randy Orton po wykonaniu RKO pokonał Philla. Ostateczny pojedynek pomiędzy tą dwójką odbył się na Extreme Rules. W Street Fight Matchu uległ on Viperowi i porażką zakończył ich Feud. Po tej gali grupa Nexus upadła, na Capitol Punishment pokonał on Reya Mysterio. Tydzień później na Raw, wygrał Triple Threat Match o pretendenta do WWE Championship. Po wygraniu walki ogłosił, że 17 Lipca wygasa jego kontrakt z federacją a on odejdzie z pasem. Tydzień później na Raw, Punk zaatakował Cene, który przegrał z R-Truthem w Tables Matchu, po czym usiadł na rampie i wygłosił swoje "shootowe" promo, w którym mówił min. o swoim odejściu z pasem, o tym, że ta federacja będzie lepsza kiedy Vince McMahon umrze. Brooks został zawieszony, ale dzięki prośbie Johna Ceny został odwieszony. Na gali Money in the Bank w Chicago, CM Punk pokonał WWE Championa, doprowadzając do jego zwolnienia z WWE oraz odchodząc z tej federacji z pasem. 2 tygodnie później na Raw Brooks powrócił do WWE ze swoim Mistrzostwem, kontynuował on feud z Johnem Ceną(został przywrócony), który zdobył stworzony na zastępstwo pas. Nowy prezes WWE - Triple H, zarządził walkę na Summerslam pomiędzy Ceną, a Punkiem o Undisputed WWE Championship. Walkę wygrał Phil, ale potem do ringu wszedł Kevin Nash, który wykonał mu Jacknife Powerbomb. Po tym zajściu Alberto Del Rio wykorzystał swoją walizkę i odebrał Punkowi pas. Savior rozpoczął feud z Kevinem Nashem i Triple H, z któym zmierzył się na Night of Champions, na zasadach takich, że jeśli Punk wygra zostanie pretendentem do pasa WWE, a Triple H zrezygnuje z funkcji Mr.COO. Stright Edge Superstar nie zdołał pokonać Huntera, a ten zachował swoją funkcję Mr.COO. Wkrótce The Voice of The Voiceless otrzymał swój rewanż na Hell in a Cell, lecz w walce przeciwko Albertowi Del Rio i Johnowi Cenie nie zdołał odnieść zwycięstwa. Brooks zdobył Title Shota na pas WWE i na Survivor Series zmierzył się z Albertem Del Rio odbierając mu ten tytuł. Na gali TLC : Tables, Ladders and Chairs pokonał w Triple Threat Ladder Match'u The Miz'a i Meksykańskiego Arystokratę oraz obronił Mistrzostwo. 26 Grudnia przegrał z Dolphem Ziggler w Gauntlet Matchu dzięki czemu Perfection Man został pretendentem do WWE Championship.
Roczny Title Run (2012)
Wkrótce były United States Champion ponownie zmierzył się z Saviorem, lecz tym razem wygrał przez Count-Out. Na gali Royal Rumble 2012 CM Punk zachował pas w walce z Dolphem Ziggler a sędzią specjalnym tego pojedynku był John Laurinaitis. Już na początku lutego poznaliśmy skład Elimination Chamber Matchu o pas WWE w którym udział wezmą Kofi Kingston, The Miz, Chris Jericho, R-Truth, Dolph Ziggler oraz sam Mistrz CM Punk. Na Raw 6 lutego Y2J pokonał swoich rywali w walce Gauntlet, dzięki czemu zapewnił sobie to, że jako ostatni wyjdzie z komory na gali Elimination Chamber. Ostatecznie The Voice of the Voiceless obronił pas eliminując ostatniego The Miza, na następnym Raw Chris Jericho wygrał 10-osobowe Battle Royal i został pretendentem do WWE Title, co oznacza , że na Wrestlemanii zmierzy się o ten pas z CM Punkiem. 27 Lutego na Raw po walce Champion vs Champion z Danielem Bryan został zaatakowany przez Y2J'a, następnie przez kilka tygodni Jericho obrażał rodzinę swojego rywala twierdząc, że ojciec Punka był alkoholikiem, a siostra była narkomanką. Obiecywał też, że po WrestleManii Mistrz nie będzie już Straight edge. Wkrótce John Laurinaitis dodał do ich pojedynku stypulację, jeśli dojdzie do dyskwalifikacji, Punk straci swój tytuł. Jednak na WrestleManii Chris uległ WWE Championowi, dzięki czemu ten obronił swoje Mistrzostwo. Na Raw 2 i 9 Kwietnia, Punk zachował WWE Title w walkach przeciwko Markowi Henryemu po porażkach przez Count-Out i dyskwalifikację. Po obu pojedynkach, do ringu wtargnął Y2J, który oblał alkoholem gwiazdę Straight Edge. 16 Kwietnia Best in the World pokonał Najsliniejszego Człowieka Świata w walce bez dyskwalifikacji i wyliczeń pozaringowych. 29 Kwietnia odbyła się gala Extreme Rules na której Punk pokonał Jericho w walce Chicago Street Fight. Zaraz po ekstremalnej gali rozpoczął się feud pomiędzy Bryanem a Punkiem, co doprowadziło do ich pojedynku na gali Over the Limit, gdzie zwycięsko wyszedł Brooks. Konflikt był kontynuowana, a także włączono w niego Kane'a, który zaatakował obu wrestlerów krzesłem. 1 Czerwca na SmackDown, WWE Champiosnhip match pomiędzy Punkiem a Big Red Monsterem zakończył się w podwójnej dyskwalifikacji po ataku pana Yes. Była dziewczyna Danielsona przeszła na stronę Punka oraz Potwora. Na gali No Way Out The Voice of the Voiceless obronił tytuł dzięki pomocy AJ. Przez następne tygodnie Diva decydowała czy będzie stać po stronie gwiazdy Straight Edge czy może po stronie Bryana.. Na gali Money in the Bank 2012 Punk skutecznie obronił swój tytuł z American Dragonem w walce bez dyskwalifikacji i z AJ jako sędzią specjalnym. Noc później na Raw SuperShow John Cena oświadczył, że za tydzień na 1000 epizodzie Raw wykorzysta swoją walizkę i zmierzy się w Main Evencie z Saviorem o WWE Title. 23 Lipca Lider Cenation nie dał jednak rady Punkowi, ponieważ został zaatakowany przez Big Showa, a Mistrz WWE tylko się przyglądał. Na pomoc przybiegł The Rock, który powstrzymał olbrzyma, lecz na koniec show Dwayne otrzymał GTS od Punka. Warto wspomnieć, że wcześniej na tej samej gali Rocky powiedział, że na Royal Rumble 2013 znajdzie się w walce o WWE Title. Punk został wygwizdany przez 3/4 publiczności w arenie. Wiele osób stwierdziło, że był to Heel Turn Champa, na następnym Raw został przyjęty jako Tweener i na tej samej gali Generalny Manager AJ ogłosiła, że na SummerSlam odbędzie się walka Punk vs Cena vs Show o WWE Title. Kiedy doszło do letniej gali PPV, The Voice of the Voiceless obronił swój tytuł, po czym rozpoczął konflikt z Liderem Cenation w którym jako jego Manager wystąpił Paul Heyman. We wrześniu na Night of Champions, Punk obronił swoje Mistrzostwo dzięki temu że w jego starciu doszło do remisu. Wkrótce The Second City Saint rozpoczął feud z Rybackiem z którym zmierzył się na Hell in a Cell, gdzie CM pokonał go dzięki pomocy sędziego Brada Maddoxa. Następnej nocy na RAW doszło do ustalenia walki Team Foley vs Team Punk w walce Traditional Five on Five na gali Survivor Series.  
Koniec Title Runu i walka z Undertakerem (2013)
 
Tydzień później The Voice of the Voiceless'a w roli lidera zastąpił Dolph Ziggler, ponieważ ustalono że Punk będzie bronić tytułu w triple threat matchu z Johnem Ceną i Rybackiem. 18 Listopada na gali PPV, CM obronił mistrzostwo pinując Lidera Cenation dzięki pomocy The Shield. 4 Grudnia Punk przeszedł operację i anulowano jego starcie z Rybackiem na gali TLC. Straight Edge Savior powrócił do ringu 7 Stycznia 2013 na RAW, gdzie obronił tytuł w walce TLC z Rybackiem dzięki pomocy ze strony The Shield. W tym samym miesiącu Punk przygotowywał się do starcia z The Rockiem na gali Royal Rumble. 27 Stycznia na gali Pay Per View, stracił swoje Mistrzostwo, które bronił przez 434 dni. Na następnym wydaniu RAW ogłoszono, że dojdzie do rewanżu gwiazdy Straight Edge z nowym Mistrzem na gali Elimination Chamber 2013. Na lutowej gali CM Punk ponownie przegrał pojedynek z The Rockiem. Na RAW John Cena razem z byłym mistrzem ustalili, że na następnej tygodniówce zmierzą się w pojedynku, którego stawką będzie występ w Main Eventcie WrestleManii 29 w walce o najważniejszy tytuł WWE z obecnym mistrzem The Rockiem. Tydzień później Savior przegrał z Ceną. 2 tygodnie później Punk wygrał Fatal 4 Way Match, który dał mu przepustkę do walki z Undertakerem na najważniejszej gali roku. Przez następne 4 tygodnie CM Punk starał się wejść do głowy Undertakera kradnąc przy tym urnę z prochami ojca Umarlaka Paula Bearera. Na dwa tygodnie przed walką Phenom zaatakował Brooksa, a tydzień później sam przyjął lanie odgwiazdy Straight Edge. Na WrestleManii 29 Undertaker pokonał byłego mistrza WWE. Po największej gali roku Punk zrobił sobie przerwę i powrócił dopiero po miesiącu 16 czerwca na gali Payback gdzie pokonał Chrisa Jericho. Na RAW po PPV najlepszy na świecie powiedział do Paula Heymana, aby ten trzymał się z daleka podczas jego walk. Na tej samej gali powrócił Brock Lesnar, który wykonał Punkowi F5. Na następnym RAW Paul osobiście powiedział Saviorowi, że nie nasłał na niego Lesnara i nadal uważa go za najlepszego przyjaciela, podczas tej samej tygodniówki CM Punk pokonał Darrena Younga, po starciu tag teamowy kolega Younga - Titus O'Neil wraz z Darrenem zaczęli atakować rywala. Heyman wysłał swojego drugiego klienta - Curtisa Axela, aby ten pomógł Straight Edge Warriorowi. 1 czerwca Punk oznajmił, że ufał Heymanowi, ale Axelowi nie. Dwa tygodniej później podczas Money in the Bank Paul pokazał swoje prawdziwe intencje uderzając CM Punka drabiną, w ostateczności pojedynek o walizkę wygrał Randy Orton. Na RAW po PPV gwiazda Straight Edge wezwała Heymana do ringu gdyż ten twierdził, że bez niego Punk nie jest już "najlepszy na świecie", Paul stwierdził także, że nie wierzy w to iż jego były klient mógłby pokonać Lesnara. Niedługo później Punk otrzymał F5 na stół komentatorski. Tydzień później CM Punk wyzwał Brocka na walkę podczas SummerSlam, Heyman jako manager Lesnara przyjął wyzwanie. Na ostatnie RAW przed PPV najlepszy na świecie odpłacił Lesnarowi atakując go kamerą i krzesłem podczas gdy Heyman próbował zmienić pojedynek na handicapowy. Następnie wymierzył GTS Curtowi, który wbiegł kiedy Punk gonił Heymana. 6 dni później na SummerSlam Savior przegrał z Lesnarem po interwencji Paula Heymana. Dzień po SS na RAW Punk miał okazje ponownie zostać klientem Heymana, lecz odrzucił propozycje atakując Axela. Następna czerwona gala przyniosła zwycięstwo nad Axelem bez wmieszania się Heymana czy kogoś innego. Zostało ustalone, że na Night of Champions Punk zmierzy się w No Disqualification Handicap Matchu z Heymanem i Axelem. Podczas starcia Punkowi udało się wyeliminować Curtisa, który odklepał. Podczas próby ataku Heymana w starcie wtrącił się Ryback, który zaatakował najlepszego na świecie i zostawił go Heymanowi do przypięcia. Na Battleground CM Punk pokonał Rybacka wykonując low blow w trakcie gdy sędzia zajęty był Paulem Heymanem, który próbował wmieszać się do pojedynku. Następne RAW przyniosło wygraną Punka w Beat the clock challange match, po walce Second City Saint mógł wybrać stypulacje rewanżowej walki na Hell in a Cell. Punk ustalił, że będzie to Handicap Match w klatce. 27 października podczas HiaC Saviorowi udało się pokonać Heymana i Rybacka. Przez kilka następnych tygodnii były mistrz WWE feudował będąc w drużynie z Danielem Bryanem z Wyatt Family. Oboje pokonali stajnie na Survivor Series. Na RAW po SS Bryan został zaatakowany przez Wyattów, a Punka z kolei zaatakowało The Shield, tego samego dnia Kane ustalił, że Punk zmierzy się z Shield na TLC. Ustaloną walkę wygrał po tym jak Roman Reigns przez przypadek wykonał speara Deanowi Ambrose'owi. 26 stycznia CM Punk wystąpił w Royal Rumble Matchu i został wyeliminowany przez Kane'a (który już wcześniej odpadł z pojedynku, wyeliminował go sam CM Punk) po czym otrzymał chokeslam na stół komentatorski.

 Odejście z WWE i dołączenie do UFC (2014) 
 Po Royal Rumble Punk nie pojawił się na RAW, Wrestling Observer podał informacje, że CM Punk powiedział Vince'owi i Triple H'owi iż "wraca do domu". 20 lutego Vince oznajmił inwestorom, że gwiazda Straight Edge wzięła sobie urlop. 3 marca podczas RAW zabrzmiała muzyka CM Punka, lecz na arenę wszedł tylko jego były manager - Paul Heyman. Przez następne miesiące WWE usuwało Punka ze swoich materiałów promocyjnych. W maju ukazał się wywiad w którym najlepszy na świecie został zapytany "jak się czuje po odejściu w wieku 35 lat", Punk odpowiedział, że czuje się dobrze. 15 lipca WWE przeniosło CM Punka do sekcji alumni na swojej stronie, tego samego dnia, Voice of the Voicless podziękował wszystkich fanom na twitterze. W tym samym miesiącu Punk oznajmił, że nie wróci już nigdy do wrestlingu. W listopadzie podczas audycji "Art of Wrestling" Colta Cabany CM Punk po raz pierwszy oficjalnie wypowiedział się o swoim odejściu. Główną przyczyną był zły stan zdrowia fizycznego (po więcej - CM Punk po raz pierwszy o swoim odejściu). 6 grudnia podczas UFC 181 Straight Edge Warrior ogłosił, że podpisał kontakt z największą federacją mieszanych sztuk walk - UFC, debiut został zapowiedziany na 2015 rok.
Kariera w UFC (2016)
10 września podczas gali UFC 203 w Cleveland CM Punk zmierzył się z 24 letnim Mickey Gallem (Streak 2-0-0). Starcie skończyło się w 1 rundzie, w 2 minucie, 14 sekundzie po tym jak Punk odklepał po duszeniu zza pleców. Po starciu Punk powiedział Joe Roganowi:
"W życiu idziesz na całość, albo wracasz do domu. Lubię podejmować wyzwania. To była ciężka góra do zdobycia, nie udało mi się wejść na szczyt, ale to nie znaczy, że się poddam. To nie znaczy, że to koniec. Dziękuje za wsparcie od wszystkich, oczywiście Mickey jest świetnym fighterem. Wrócę, wierzcie w to czy nie - nigdy w życiu się tak dobrze nie bawiłem. Druga najlepsza noc mojego życia, pierwsza była gdy poślubiłem swoją żonę. Wiem, że jest wiele ludzi którzy wątpią, ale posłuchajcie - życie polega na upadaniu i podnoszeniu się. Nie ma znaczenia ile razy się upadło, chodzi o podnoszenie się. Jeśli jest ktoś komu rodzice, trener czy nauczyciel mówią, że nie powinien czegoś robić, nie wierzą w niego. Nie słuchajcie ich, wierzcie w siebie. Czasami wynik nie jest taki jaki oczekujemy, ale prawdziwą porażką w życiu jest nie spróbować. Wiem, że to brzmi trochę dziwnie i jak prawienie morałów od gościa, który właśnie dostał lanie, ale pieprzyć to. Dziękuje Cleveland."

1x SDW Northern States Light Heavyweight Champion
Wrestling Observer Newsletter
5 Star Match (2004, 2011)
Best Gimmick (2009, 2011)
Best on Interviews (2011, 2012)
Feud of the Year (2009, 2011)
Match of the Year (2011)
Pro Wrestling Illustrated
Feud of the Year (2011)
Match of the Year (2011)
Most Popular Wrestler of the Year (2011)
Most Hated Wrestler of the Year (2012)
Wrestler of the Year (2011, 2012)
PWI uplasowało go na #1 miejscu 500 najlepszych wrestlerów 2012 roku.


Imię i Nazwisko – April Jeanette Mendez Brooks
Ring Name – AJ Lee
Data Urodzenia – 19 marca 1987
Miejsce – Union City, New Jersey
Waga | Wzrost – 52 kg | 155 cm
Debiut w wrestlingu – 29 września 2007
Debiut w WWE – 27 maja 2011

Wcześniejsze życie
April urodziła się i wychowywała się w Union City, New Jersey. Wyjawiła, że wraz z rodziną czasami musiała spać w motelach, u innych osób lub w samochodzie. Z pochodzenia jest Portorykanką. Do WWE przekonał ją jej brat, w wieku 12 lat marzyła, aby zostać profesjonalną wrestlerką. Jej inspiracją była Lita, z którą się spotkała, gdy była jeszcze dzieckiem.

Po ukończeniu Memorial High School, AJ pracowała na kilku etatach jako woźna, kasjerka oraz sekretarka, aby zaoszczędzić pieniądze na utrzymanie rodziny oraz na uczęszczanie do szkoły wrestlingu. Chodziła do New York University’s Tisch School of the Arts, gdzie specjalizowała się w kierunku produkcji filmowej, telewizyjnej i pisaniu scenariuszy. Po 6 miesiącach musiała zrezygnować z powodu rodzinnych kłopotów finansowych.

Początek kariery (2007-2009)
Po zakończeniu nauki, rozpoczęła szkolenie w zakresie wrestlingu, chodziła do szkoły niedaleko od swojego domu. Od marca 2007 rok zaczął szkolić ją Jay Lethal. Zadebiutowała 27 września 2007 roku pod pseudonimem ”Miss April”, wystąpiła na scenie niezależnej w okolicach New Jersey.

W październiku 2008 roku dołączyła do Women Superstars Uncensored (WSU). W debiucie została pokonana przez Janę. Po nieudanej współpracy z Malią Hosaką, z którą odpadła w turnieju o WSU Tag Team Champions, utworzyła nową drużynę z Brooke Carter. Wraz ze swoją partnerką zdobyła te pasy pokonując Beatdown Betties (Roxie Cotton i Annie Social), miało to miejsce 7 lutego 2009 roku. 11 kwietnia wygrała turniej królowje ringu, pokonując w finale Janę. W maju podpisała kontrakt rozwojowy z WWE, opuściła więc Women Superstars Uncensored. Została także pozbawiona jednego z pasów tag team.
 

Florida Championship Wrestling (2009-2011)

5 maja 2009 roku AJ podpisała kontrakt z WWE, wzięła udział w tryout’cie, za który musiała zapłacić 1500 dolarów, aby się tam pojawić i zaprezentować. Została dodana do Florida Championship Wrestling, czyli do ówczesnej rozwojówki federacji. Na tapingu TV zadebiutowała 13 sierpnia, ponownie pod innym pseudonimem – April Lee. W debiucie przegrała w Fatal 4-Way Matchu, który wygrała Serena Mancini. We wrześniu zmieniona jej ring name, na ten który ma obecnie, czyli AJ Lee. 4 lutego 2010 roku podczas tapingu TV wyzwała królową ringu FCW do walki, pokonała ją.

AJ wzięła udział w turnieju, który miał wyłonić pierwszą mistrzynię Divas, w pierwszej rundzie pokonał Taminę, jednak w półfinale została pokonana przez Serenę. 4 lipca wyzwała ówczesną mistrzynię Naomi do walki o pas, pojedynek się odbył, była to porażka April. W następnym tygodniu AJ przyglądała się jak Serena atakuje Naomi, w ten sposób przeszła Heel Turn. Naomi zdołała pokonać AJ i Serenę w Triple Threat Matchu. Na 100 odcinku FCW odbył się pojedynek AJ z Naomi, który zakończył się podwójnym wyliczeniem. Warto dodać, że tytuł królowej ringu FCW oraz pas kobiet. Miesiąc później odbył się lumberjill match, w którym AJ ponownie przegrała z Naomi, to zakończyło ich feud.

W połowie listopada AJ straciła tytuł królowej ringu FCW na rzecz Rosy Mendes. 16 grudnia 2010 roku April pokonała Naomi, tym samym zdobyła FCW Divas Championship po raz pierwszy w karierze. Tym samym AJ była pierwszą zawodniczką, która posiadała tytuł królowej ringu FCW oraz pas Div. Pas straciła 7 kwietnia 2011 roku, pokonała ją Aksana.
 

NXT oraz drużyna z Kaitlyn (2010-2011)

31 sierpnia 2010 roku, AJ została ogłoszona jako uczestniczka trzeciego sezonu NXT, który tym razem był poświęcony paniom. Jej telewizjny debiut nastąpił 7 września, gdzie wraz ze swoim mentorem Primo pokonała Aksanę oraz Goldusta. Tydzień później oboje odnieśli pierwszą porażkę, przegrali z Kaitlyn oraz Dolphem Zigglerem. W ciągu następnych trzech tygodni odniosła zwycięstwo nad Maxine oraz wygrała trzy wyzwania. Przez następne tygodnie zdołała wygrać kolejne dwa wyzwania, 5 października udało się jej pozostać w programie. AJ odpadła z programu 23 listopada, tego samego wieczoru wygrała z Naomi. We wcześniejszych tygodniach pokonała Nikki Bellę oraz Aksanę w pojedynkach jeden na jednego. Do NXT powróciła już tydzień później, wtedy odbył się finał trzeciego sezonu. AJ wraz z bliźniaczkami Bella pokonała Maxine, Aksanę oraz Alicię Fox. Zwyciężynią trzeciego sezonu została Kaitlyn, z którą cieszyła się również April.

27 maja 2011 roku na SmackDown AJ miała swój oficjalny debiut na niebieskiej gali. Razem z Kaitlyn April utworzyła tag-team Chickbusters. Zmierzyły się z Alicią Fox i Taminą, pojedynek przegrały. Pierwsza wygrana AJ na SmackDown nadeszła 10 czerwca kiedy to przypięła Taminę w Single Matchu. Chickbusters wraz z Natalyą kontynuowały feud z Alicią Fox i Taminą do których później dołączyła Rosa Mendes w six Diva tag team matchu, który zakończył się zwycięstwem Chickbusters i Natalyi (AJ przypięła Taminę) na Superstars 23 czerwca. 5 sierpnia AJ przegrała Single Match z Natalyą, która później odwróciła się od April atakując ją i nazywając „zuchwałą małą księżniczką”. Jeszcze tego samego tygodnia Chickbusters przegrały z Divas of Doom (Natalya & Beth Phoenix). Przez następne kilka miesięcy Chickbusters prowadziły dalszy feud z Divas of Doom przegrywając dwa single i tag team matche na ich rzecz. W listopadzie 2011 roku pomiędzy AJ a Kaitlyn zaczęło zgrzytać z powodu pretensji Kaitlyn o ciągłe przegrane z Divas of Doom.
 

Związki oraz Generalny Menadżer RAW (2011-2012)

W 2012 roku zaczęła ”kręcić się” wokół obecnego World Heavyweight Championa Daniela Bryana, ustanowiła siebie jako jego menadżerkę. 10 stycznia podczas SmackDown została przypadkowo potrącona przez Big Showa, który walczył z Danielem Bryanem o World Heavyweight Championship, AJ została wyniesiona na noszach. Powróciła niecały miesiąc później ze specjalnym kołnierzem na karku. Na WrestleManii XVIII April przyczyniła się do porażki Daniela Bryana z Sheamusem o pas wagi ciężkiej, pocałowała go, a ten po chwili otrzymał Brogue Kicka od Celtyckiego Wojownika, walka trwała zaledwie 18 sekund. Noc później Danielson zakończył z nią związek, mimo że chciała to naprawic, to ten odrzucał jej przeprosiny. Niedługo potem AJ przeszła Heel Turn, uderzając dwukrotnie Kaitlyn, skończyła się wtedy ich wielka przyjaźń. 11 maja podczas SmackDown odbyło się starcie pomiędzy nimi, które wygrała April. Kilka tygodni później zaczęła towarzyszyc CM Punkowi. Na jednym z RAW pocałowała Kane’a, co wywołało wiele kontrowersji. Na gali No Way Out ingerowała w walce CM Punka z Danielem Bryanem i Kane’em o WWE Championship, rozporoszyła Kane’a, przez co Brooks zwyciężył to starcie. 25 czerwca na RAW wygrała Battle Royal, eliminując jako ostatnią Vickie Guerrero. Vickie zgodziła się na walkę Punka z Bryanem na Money in the Bank uwzględniając AJ jako sędzinę specjalną, dzięki niej Punk ponownie obronił mistrzostwo. Następnego dnia na RAW, April wraz z Danielem Bryanem pokonali The Miza oraz Eve Torres. Po pojedynku Bryan zapytał się AJ o ślub, ta się zgodziła. Naszedł czas na tysięczny odcinek Monday Night RAW, a także na ślub D-Bryana z AJ Lee. Nie doszło do niego, ponieważ w trakcie ceremonii pojawił się Vince McMahon, który dał AJ propozycje generalnego menadżera RAW, ta ją przyjęła. Przeszła Face Turn i zaczęła rywalizowac z Vickie Guerrero. 22 października została oskarżona przez Vickie za tajemniczy romans z Johnem Ceną, dowody Vickie spowodowały, że April straciła swoją posadę GM RAW. 29 października na RAW pokonała Beth Pheonix, jednak pojawiła się Vickie, która wznowiła starcie i ta przegrała je. 2 listopada na live evencie w Anglii pokonała Eve Torres oraz Laylę, zostając nową mistrzynią Div, długo się nie cieszyła, ponieważ pojawiła się ponownie Vickie, która wznowiła starcie, wygrywane przez Eve. Na Survivor Series została zaatakowana przez Taminę Snukę, na zlecenie Vickie Guerrero. Noc po gali AJ pocałowała się z Johnem Ceną na oczach Vickie, pokazując że są ”razem”. Był to także powód, dla którego Lider Cenation został zaatakowany przez Dolpha Zigglera. Na gali TLC doszło do walki pomiędzy Johnem Ceną a Dolphem Zigglerem o walizkę Money in the Bank w posiadaniu tego drugiego, więc był to Ladder Match. W starcie ingerowała AJ, która zamiast pomóc Johnowi, to pomogła Dolphowi. Na Slammy Awards otrzymała statuetkę ”Best Kiss of the Year”, wtedy całowała się z Zigglerem, także na oczach Vickie. Doszło więc do walki AJ Lee i Dolpha Zigglera z Johnem Ceną i Vickie Guerrero, wygrali ci drudzy po dyskwalifikacji, ponieważ Big E Langston w debiucie zaatakował 12-krotnego WWE Championa. Tydzień później odbył się MizTV, w którym to AJ była oskarażano o wszystko przez Miza, przez to Mizianin został znokautowany przez Langstona.
 

Mistrzyni Div (2013-2014)

Ten rok dla AJ był bardzo udany, na początku tego roku wznowiła swoją rywalizacje z Kaitlyn o Divas Championship, jednak nie udało jej się go zdobyc. Podczas WrestleManii 29 towarzyszyła Dolphowi Zigglerowi i Big E Langstonowi w ich walce o pasy tag team przeciwko Team Hell No. 24 kwietnia podczas gali NXT dostała szansę na zdobycie pasa, lecz przegrała z ówczesną mistrzynią, Kaitlyn. Na debiutującej gali Payback nastała historyczna chwila, AJ została po raz pierwszy w karierze mistrzynią Div, pokonując byłą przyjaciółkę Kaitlyn. Na Money in the Bank skutecznie obroniła pas w rewanżu, tej samej nocy ingerowała w walkę Dolpha Zigglera z Alberto Del Rio, co kosztowało Ziggy’ego porażką. Noc później na RAW Dolph zakończył z April związek. Na SummerSlam byliśmy świadkami końca rywalizacji z Zigglerem oraz Kaitlyn, który został zakończony pojedynkiem Mixed Tag Team Matchem, przegranym przez AJ i Big E Langstonem. 21 sierpnia podczas NXT pokonała Bayley, broniąc tym samym Divas Championship. Jesienią byliśmy świadkami jej rywalizacji z Total Divas, na gali Night of Champions udało jej się pokonac Naomi, Natalyę oraz Brie Belle. AJ zakończyła współpracę z Big E, obok niej zaczęła się kręcic Tamina Snuka. Na Battleground oraz Hell in a Cell skutecznie obroniła mistrzostwo przeciwko Brie Bella, pierw przez roll up, a następnie przez poddanie. Na Survivor Series jej drużyna True Divas (AJ Lee, Alicia Fox, Summer Rae, Aksana, Kaitlyn, Tamina Snuka & Rosa Mendes) została pokonana przez drużynę Total Divas (Cameron, Naomi, Nikki Bella, Brie Bella, Natalya, Eve Marie & JoJo), AJ wyelminowała JoJo a ją wyeliminowała Natalya. Na RAW odbył się rewanż, który ponownie wygrała drużyna Total Divas. Podczas eventu RAW w Londynie AJ zemdlała. The Bella Twins oraz Natalya pokonała AJ, Taminę i Summer Rae na czerwonej tygodniówce, 2 grudnia. Tak ugruntowała się walka AJ z Natalyą na ostatniej gali w 2013 roku, czyli TLC. Mistrzyni pozostała taka sama. 28 grudnia podczas gali Tribute to the Troops wzięła udział w Divas Battle Royal, została wyeliminowana jako ostatnia przez Brie Belle.

6 stycznia na gali Main Event pokonała swoją byłą przyjaciółkę Kaitlyn w ostatniej jej walce w WWE. Po walce objęła ją, tym samym koncząc tą długą rywalizacje, na sam koniec Kaitlyn została znokautowana kopnięciem przez Taminę Snukę. 10 lutego podczas RAW wraz z Aksaną i Alicią Fox uległy Cameron oraz bliźniaczkom Bella. Na Elimination Chamber zdołała obronic pas Div przeciwko Cameron, nieczysto w tej walce pomagała jej Tamina Snuka. W tym samym tygodniu zdołała ponownie obronic pasa przed tą samą rywalką, miało to miejsce na SmackDown. Na jubileuszowej 30 WrestleManii zdołała obronic tytuł w Vickie Guerrero Divas Championship Invitational, wykonując Black Window na Naomi. Dzień po WM’ce AJ straciła pas na rzecz debiutującej Paige, tak zakończył się rekordowy run z pasem, który trwał 295 dni. 14 kwietnia AJ wzięła urlop. Pierwszego lipca 2014 roku April pojawiła się na RAW, gdzie odzyskała pas Div pokonując w squashu Paige. Tydzień później będąc w drużynie z Paige wygrała z Cameron i Naomi. Dwie następne walki również były udane dla AJ, na SmackDown 11 lipca pokonała w Single Matchu Cameron, a 14 lipca na RAW Eve Marie. 20 lipca na Battleground wygrała z Paige i obroniła pas Divas.

Rywalizacja AJ z Paige wciąż jest kontynuowana.. Na SmackDown, które odbyło się 1 sierpnia, Paige zrzuciała z rampy AJ, która doznała kontuzji. Był to tylko storyline, ponieważ mistrzyni powróciła już na najbliższej gali Main Event, gdzie pokonała Summer Rae.

AJ straciła pas Div na gali SummerSlam, gdzie tytuł odebrała jej ponownie Paige. Na następnej gali jaką było Night of Champions, czekało nas starcie trzech rywalek, AJ pokonała Paige i Nikki Bellę, dzięki temu została ponownie nową mistrzynią Div. Feud z Paige był nadal kontynuowany. 26 października 2014 roku podczas Hell in a Cell, AJ Lee pokonała Paige, również i tym razem zatrzymała tytuł. Na gali Survivor Series niestety szybko straciła tytuł, gdyż w walce z Nikki Bellą doszło do ingerencji. AJ po raz kolejny musiała uznać wyższość rywalki. Po gali TLC AJ Lee postanowiła, że weźmie sobie trochę wolnego, aby wyleczyć wszystkie urazy.

Emerytura (2015)

2 marca AJ Lee powróciła na Monday Night RAW, gdzie wspólnie z Paige zostały zaatakowane przez Nikki i Brie, co doprowadziło do starcia drużynowego na WrestleManii 31. 3 kwietnia WWE ogłosiło, że Brooks postanowiła zakończyć karierę wrestlerki i skupić się na życiu osobistym.
 

Sukcesy i osiągnięcia:

Florida Championship Wrestling
– FCW Divas Championship
– Queen of FCW

Pro Wrestling Illustrated
– PWI Woman of the Year (2012, 2013)
– W 2013 roku zajęła 9 miejsce na liście 50 najlepszych kobiet – PWI Female 50

Women Superstars Uncensored
– WSU Tag Team Championship (1 raz) — z Brooke Carter
– WSU/NWS King and Queen of the Ring (2009) — z Jayem Lethalem

Wrestling Observer Newsletter
– Worst Worked Match of the Year (2013) za walkę na Survivor Series

WWE
– WWE Divas Championship (3 razy, obecnie)
– Slammy Award for Diva of the Year
– Slammy Award for Kiss of the Year (2012) — z Johnem Ceną

 

Imię i nazwisko: Leati Joseph Anoaʻi
Data i miejsce urodzenia: 25 maja 1985 Pensacola, Floryda, Stany Zjednoczone
Miejsce zamieszkania: Tampa, Floryda, Stany Zjednoczone
Współmałżonek: Galina Becker (od 2014)
Dzieci: 1
Rodzina Anoaʻi
 

Kariera zawodnika futbolu amerykańskiego i kanadyjskiego

Anoaʻi grał w futbol amerykański, uczęszczając do Pensacola Catholic High School i Escambia High School. W ostatnim roku jego nauki w liceum został ogłoszony najlepszym defensywnym zawodnikiem roku przez Pensacola News Journal. Uczęszczał do Georgia Institute of Technology, gdzie grał w szkolnej drużynie futbolowej – Geogia Tech Yellow Jackets. W ostatnim roku studiów na uczelni stał się kapitanem drużyny.

Anoaʻi podpisał kontrakt z Minnesota Vikings w maju 2007 roku, jednak został zwolniony tego samego miesiąca. Podpisał kontrakt również z Jacksonville Jaguars, w sierpniu 2007, lecz został zwolniony niecały tydzień później, tuż przed rozpoczęciem sezonu NFL^.

W 2008 podjął pracę dla Edmonton Eskimos, drużyny z Canadian Football League (CFL). Anoaʻi rozegrał sezon z numerem 99, zagrał w pięciu meczach.  Został zwolniony z Edmonton Eskimos 10 listopada 2008 i zakończył karierę futbolisty.

Kariera profesjonalnego wrestlera

WWE

Florida Championship Wrestling (2010–2012)

Anoa'i podpisał kontrakt rozwojowy z WWE w lipcu 2010 i został przydzielony do ówczesnej rozwojówki federacji – Florida Championship Wrestling. Zadebiutował 9 września 2010 jako Roman Leakee; tego wieczoru przegrał walkę z Richiem Steamboatem. Swoją pierwszą wygraną odnotował 21 września, pokonał Fahda Rakmana. Od tej pory walczył głównie w dywizji tag-teamowej. W styczniu 2011 wziął udział w 30-osobowym Grand Royal, jednak nie zdołał go wygrać. Leakee połączył siły z Donnym Marlowem. 8 lipca przegrali walkę o FCW Florida Tag Team Championship z Calvinem Rainsem i Big E Langstonem.

5 lutego 2012 zdobył miano pretendenckie do FCW Heavyweight Championship, pokonując Deana Ambrose'a i Setha Rollinsa w Triple Threat matchu. Tydzień później przegrał walkę o mistrzostwo z Leo Krugerem. 15 czerwca zdobył FCW Florida Tag Team Championship w drużynie z Mike'iem Daltonem^. Leakee i Dalton stracili tytuły niecały miesiąc później, na rzecz CJ'a Parkera i Jasona Jordana.

Po przemianowaniu FCW na NXT, Anoaʻi zadebiutował w NXT 31 października 2012, jako Roman Reigns pokonał CJ'a Parkera. Przyjął gimmick biznesmena.

The Shield (2012–2014)

Roman Reigns zadebiutował w głównym rosterze 18 listopada 2012 roku, na gali Survivor Series. Wraz z Deanem Ambrosem i Sethem Rollinsem zaatakowali Rybacka podczas walki wieczoru, co pozwoliło CM Punkowi obronić pas WWE Championship. Trio nazwało swoją grupę "The Shield" i obiecało walczyć z niesprawiedliwością w WWE. Zaprzeczyli, że pracują dla CM Punka, mimo ciągłych ataków na przeciwników mistrza WWE. Ich interwencje doprowadziły do Six-Man TLC Matchu na gali TLC: Tables, Ladders and Chairs, w którym The Shield pokonało Team Hell No (Kane i Daniel Bryan) oraz Rybacka. 28 stycznia 2013, po kolejnej interwencji grupy w walkę Punka, wyjawiono, że CM Punk i jego manager, Paul Heyman, płacili The Shield i sędziemu Bradowi Maddoxowi za pomoc w pokonaniu przeciwników.

The Shield zakończyło współpracę z Punkiem, skupiło się natomiast na rywalizacji z Johnem Ceną, Rybackiem i Sheamusem. Wygrali z nimi walkę na gali Elimination Chamber, a następnego dnia zwyciężyli w walce z Sheamusem, Rybackiem i Chrisem Jericho. Na WrestleManii 29 wygrali starcie z Sheamusem, Randym Ortonem i Big Showem. Następnej nocy na Raw próbowali zaatakować The Undertakera, lecz przeszkodziło im Team Hell No. 22 kwietnia pokonali Undertakera i Team Hell No w Six-Man Tag Team Matchu. Pierwszą przegraną odnotowali w Elimination Tag Team matchu z Ceną i Team Hell No.

19 maja, na gali Extreme Rules, Reigns i Rollins pokonali Team Hell No i stali się nowymi posiadaczami WWE Tag Team Championship. Na Payback, obronili pasy mistrzowskie w walce z Bryanem i Ortonem, a na następnych galach w starciach z The Usos i The Prime Time Players (Titus O'Neil i Darren Young).

W sierpniu 2013 The Shield nawiązało współpracę z The Authority. 14 października na Raw, Reigns i Rollins utracili tytuły mistrzowskie na rzecz Cody'ego Rhodesa i Goldusta. Po przegranym starciu rewanżowym na Hell in a Cell, relacje pomiędzy członkami The Shield zaczęły się pogarszać. Na Survivor Series, Reigns został ostatnim przetrwałym w Traditional Survivor Series Matchu. Na gali Royal Rumble, Reigns dołączył do Royal Rumble Matchu z numerem 15. i pobił rekord eliminacji (12). Wyeliminował obydwu kolegów z drużyny, sam został wyeliminowany przez Batistę. Następnej nocy na Raw przegrali walkę z Danielem Bryanem, Johnem Ceną i Sheamusem poprzez dyskwalifikację w wyniku interwencji ze strony The Wyatt Family. Przez tą przegraną żaden z członków The Shield nie mógł wziąć udziału w Elimination Chamber matchu na następnej gali PPV. The Shield przegrało walkę drużynową z The Wyatt Family na gali Elimination Chamber.

W marcu wszyscy trzej członkowie grupy przeszli face turn i rozpoczęli rywalizację z Kanem. Punktem kulminacyjnym feudu była wygrana przez The Shield walka drużynowa z Kanem i New Age Outlaws na WrestleManii XXX. Następnymi rywalami dla The Shield została przywrócona do WWE grupa Evolution, na czele z Triple H'em. Grupa pokonała Evolution na Extreme Rules i Payback. Po odejściu Batisty z WWE, Triple H przekonał Setha Rollinsa do odejścia z The Shield i wstąpienia do The Authority.
 

WWE World Heavyweight Champion (2014–2016)

Po rozpadzie The Shield w czerwcu 2014, Reigns wziął udział w Ladder matchu o WWE World Heavyweight Championship, lecz nie udało mu się zdobyć tytułu. Po kolejnej przegranej w walce o mistrzostwo na Battleground, rozpoczął rywalizację z Randym Ortonem. Reigns pokonał Ortona w ich starciu na SummerSlam. Na gali Night of Champions Reigns miał się zmierzyć z Sethem Rollinsem, lecz walka nie odbyła się z powodu kontuzji Reignsa.

8 grudnia zdobył statuetkę Slammy "Superstar of the Year". Na gali TLC: Tables, Ladders and Chairs, powstrzymał Big Showa interweniującego w walkę pomiędzy Johnem Ceną a Rollinsem. Rozpoczęło to krótką rywalizację z Big Showem. W styczniu 2015 Reigns dołączył do Royal Rumble Matchu jako numer 19., jako ostatniego wyelimiinował Ruseva i wygrał Royal Rumble Match. Został zmuszony do obrony swojego prawa do walki o mistrzostwo w starciu z Danielem Bryanem na gali Fastlane. Pokonał Bryana, a na WrestleManii 31 miał się zmierzyć z Brockiem Lesnarem. Podczas walki Seth Rollins wykorzystał zdobyty wcześniej kontrakt Money in the Bank, przez co singles match stał się Triple Threat matchem. Rollins przypiął Reignsa i zdobył tytuł. Na gali Extreme Rules Reigns pokonał Big Showa w Last Man Standing matchu. Na Payback nie udało mu się zdobyć WWE World Heavyweight Championship w walce z Sethem Rollinsem.

W lipcu wziął udział w Money in the Bank Matchu, jednak interwencja Braya Wyatta powstrzymała go przed zdobyciem walizki. Na Battleground został pokonany przez Wyatta, po tym, jak w walkę zainterweniował członek Wyatt Family – Luke Harper. Na SummerSlam Reigns i Dean Ambrose pokonali Wyatta i Harpera. Dzień później, w trakcie walki rewanżowej, zostali zaatakowani przez debiutującego Brauna Strowmana. Na gali Night of Champions, w drużynie z Chrisem Jericho i Ambrosem zostali pokonani przez The Wyatt Family. Rywalizacja pomiędzy Reignsem a Wyattem zakończyła się wygranym przez Reignsa Hell in a Cell Matchem na gali Hell in a Cell.

Po tym jak Seth Rollins musiał zwakatować WWE World Heavyweight Championship w wyniku kontuzji, Triple H zaoferował Romanowi Reignsowi miano pretendenckie do tytułu, pod warunkiem, że ten dołączy do The Authority. W ten sposób Reigns ominąłby turniej mający na celu wyłonienie nowego mistrza. Reigns odmówił i ostatecznie wygrał turniej oraz zwakatowany tytuł na Survivor Series, w walce przeciwko Deanowi Ambrose'owi. Interwencja Triple H'a po walce pozwoliła Sheamusowi na wykorzystanie walizki Money in the Bank i zdobycie przez niego tytułu. Reigns przegrał walkę rewanżową na TLC: Tables, Ladders and Chairs. Po walce Reigns zaatakował Sheamusa, jak i pomagającym mu Alberta Del Rio i Ruseva, a następnie zaatakował Triple H'a, który to przyszedł na ring, by uspokoić byłego mistrza. Reigns pokonał Sheamusa w Title vs. Career matchu następnej nocy na Raw i odzyskał tytuł. Po kolejnej wygranej walce Reignsa z Sheamusem, sędzia specjalny tegoż pojedynku – Mr. McMahon – nakazał mistrzowi bronić tytułu w 30-osobowym Royal Rumble matchu na gali Royal Rumble. Na owej gali, Triple H powrócił jako 30. zawodnik, wyeliminował Reignsa i wygrał pojedynek, stając się nowym mistrzem.

Na Fastlane zdobył miano pretendenckie do WWE World Heavyweight Championship, wygrywając Triple Threat match z Deanem Ambrosem i Brockiem Lesnarem. 22 lutego został brutalnie zaatakowany przez Triple H'a; w wyniku ataku doznał kontuzji nosa. Powrócił 14 marca na Raw, atakując Triple H'a po jego walce z Dolphem Zigglerem. Na WrestleManii 32 odzyskał WWE World Heavyweight Championship w walce z Triple H'em. Obronił swój tytuł w starciu przeciwko AJ'owi Stylesowi na galach Payback i Extreme Rules. Po drugiej z walk został zaatakowany przez powracającego po kontuzji Setha Rollinsa. Z Rollinsem zmierzył się na Money in the Bank; przegrał walkę oraz tytuł mistrzowski. Panowanie Rollinsa nie trwało długo – chwilę później, zdobywca walizki Money in the Bank, Dean Ambrose, wykorzystał kontrakt na walkę z mistrzem i wygrał pojedynek z Rollinsem. 21 czerwca 2016, Anoaʻi został zawieszony na okres 30 dni za naruszenie antydopingowego programu WWE Wellness Policy.
 

United States Champion (od 2016 do 2017)

W lipcu, w wyniku WWE Draftu, Roman Reigns stał się członkiem brandu Raw. 24 lipca, Reings powrócił na gali Battleground, staczając walkę z Rollinsem o Ambrosem o WWE Championship; z pojedynku wyszedł zwycięsko Ambrose, którzy przypiął Reignsa. 25 lipca na tygodniówce Raw, Reigns wziął udział w Fatal 4-way matchu wyłaniającego jednego z pretendentów do możliwości walki z Rollinsem o WWE Universal Championship na gali SummerSlam. Zdołał on pokonać Chrisa Jericho, Sami'ego Zayna oraz Sheamusa. W walce wieczoru tejże tygodniówki przegrał z Finnem Bálorem, który stał się pretendentem do tytułu. Reigns rozpoczął rywalizację z posiadaczem WWE United States Championship – Rusevem. Wyzwał go na pojedynek i pomimo, że Rusev odrzucił wyzwanie, Generalny Menedżer Raw Mick Foley przyznał Reignsowi szansę na zdobycie mistrzostwa Stanów Zjednoczonych na SummerSlam. Ostatecznie pojedynek nie odbył się, ponieważ Rusev nie był w stanie bronić mistrzostwa po bójce z Reignsem przed rozpoczęciem walki. Po tym, jak Rusev spowodował przegraną Reignsa w jego walce o miano pretendenckie do WWE Universal Championship, ustalono, że rewanż pomiędzy rywalami odbędzie się na gali WWE Clash of Champions. 25 września 2016 na gali Clash of Champions, Reigns pokonał Ruseva w pojedynku o mistrzostwo stając się posiadaczem United States Championship po raz pierwszy w karierze. Miesiąc później na gali Hell in a Cell pokonał Ruseva w rewanżu w tytułowym pojedynku. Reigns został ogłoszony jednym z członków męskiej drużyny Raw do pojedynku 5-on-5 Survivor Series Tag Team Elimination matchu na gali Survivor Series. Jego drużyna przegrała z zespołem SmackDown, zaś on został ostatnią wyeliminowaną osobą ze swojej drużyny. Reigns obronił United States Championship w walce z Jericho na tygodniówce Raw z 5 grudnia. Na gali Roadblock: End of the Line nie zdołał pokonać Owensa o WWE Universal Championship ze względu na dyskwalifikację po ataku na mistrza ze strony Jericho. 9 stycznia na tygodniówce Raw stracił United States Championship na rzecz Jericho, który przypiął go w 2-on-1 handicap matchu - partnerem Jericho był Owens.

Na gali Royal Rumble, Reigns zmierzył się w rewanżu z Owensem, lecz tym razem Jericho był zawieszony w klatce nad ringiem. Mimo tego przegrał pojedynek po interwencji ze strony Brauna Strowmana. Tej samej nocy wziął udział w Royal Rumble matchu jako 30. uczestnik, gdzie wyeliminował Bray'a Wyatta, Chrisa Jericho i The Undertakera, lecz został wyrzucony z ringu przez zwycięzcę walki, Randy'ego Ortona.

Mistrzostwa i osiągnięcia

Futbol

• National Collegiate Athletic Association
  • First-team All-ACC (2006)

Wrestling

• Florida Championship Wrestling
  • FCW Florida Tag Team Championship (1 raz) – z Mikem Daltonem

• Pro Wrestling Illustrated
  • Największy progres roku (2015)
  • Tag Team of the Year (2013) z Sethem Rollinsem
  • PWI umieściło go na 4. miejscu w top 500 wrestlerów rankingu PWI 500 w 2015
  • PWI umieściło go na 1. miejscu w top 500 wrestlerów rankingu PWI 500 w 2016

• Wrestling Observer Newsletter
  • Największy progres (2013)
  • Najlepszy tag team (2013) z Sethem Rollinsem

• WWE
  • WWE World Heavyweight Championship (3 razy)
  • WWE United States Championship (1 raz)
  • WWE Tag Team Championship (1 raz) – z Sethem Rollinsem
  • Royal Rumble (2015)
  • Slammy Awards (7 razy)
    • Breakout Star of the Year (2013) z Deanem Ambrosem i Sethem Rollinsem jako The Shield
    • Extreme Moment of the Year (2015) – Furia po TLC
    • Faction of the Year (2013, 2014) z Deanem Ambrosem i Sethem Rollinsem jako The Shield
    • Superstar of the Year (2014)
    • Trending Now (Hashtag) of the Year (2013) – #BelieveInTheShield
    • "What a Maneuver" of the Year (2013) – Spear

 

We wrześniu 2009 roku Seth miał operację szyi. 10 października Tyler pokonał Kenny’ego Kinga w pierwszej rundzie 2009 Survival of the Fittest tournament. W następnych rundach pokonał Claudio Castagnoli’ego, Colta Cabanę, Deliriousa, Chrisa Hero i Rodericka Stronga. Te zwycięstwa dały mu walkę o pas ROH World Championship. 19 grudnia na Final Battle 2009, pierwszej gali ROH live, Black zremisował w 60 minut w walce przeciwko ROH World Championowi Austinowi Ariesowi. Z powodu remisu, komisarz ROH Jim Cornette zabookował tych zawodników w rewanżu, 13 lutego 2010. W razie gdyby znowu doszło do remisu, Jim ustanowił jury, które zadecydowałoby, który zawodnik był lepszy. Black sięgnął wtedy po pas ROH World Championship, po przypięciu Austina Ariesa.</div>